ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο επόμενος που θα μου πει ''Χαλάρωσε τα σχολικά χρόνια είναι τα πιο ευτυχισμένα...τα πιο ξέγνοιαστα...'' θα ακούσει ότι δεν άκουσαν όλοι οι προηγούμενοι. Που είναι η ευτυχία στο να είσαι μόνος να σε θεωρούν όλοι έναν τίποτα να αδιαφορούν εντελώς για σενα ή χειρότερα να σε λυπούνται; Που είναι το ωραίο στο να προσπαθείς να χτίσεις επαφές , ουσιαστικές επαφές αλλά να βρίσκεις παντού τοίχους; Που είναι η ξεγνοιασιά στο να είσαι εγκλωβισμένος γιατί εγκλωβισμένη είμαι.Ξυπνάω κάθε πρωί με ανεξήγητα καλή διάθεση , προσπαθώ να δω την θετική και γιατί όχι να περάσω καλά, κάθε γαμημένη μέρα η ίδια ελπίδα για να καταλήξω όπως πριν λίγο...Να κάνω πολύπλοκες πράξεις στο βιβλίο των κειμένων για να μην αρχίσω να κλαίω μες την τάξη.Είναι ψυχοφθόρο... Σήμερα η πραγματικότητα μου είναι το σχολείο και σε αυτήν την πραγματικότητα είμαι ένα τώρα πια αμήχανο, απεγνωσμένο, μόνο, πληγωμένο κοριτσάκι. Μερικές φορές όπως τώρα δεν βλέπω πιο πέρα. Δεν αντέχω άλλο! Δεν ξέρω πως θα καταφέρω να περάσει άλλος ένας χρόνος χωρίς να μου δημιουργηθούν ψυχολογικά για να πάρω ως σουβενιρ από τα ''ξέγνοιαστα σχολικά χρόνια''.Περαστικά μου λοιπόν!