ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αλλο ενα βραδυ που διαβαζω μονος μου φυσικη, κλεισμενος στο δωματιο μου, χωρις να εχω βγει καθολου εξω απο το σπιτι μου ολου το σ/κ...ουτε το προηγουμενο...ουτε το παραπροηγουμενο...διαβαζω για να περασω ιατρικη. Μην σταματησετε να διαβαζετε ακομα...οι καθηγητες μου λενε πως ειμαι πολυ εξυπνος και αλλα τετοια...αλλα εγω ξερω βαθια μεσα μου πως ποτε δεν θα περασω...για την ακριβεια, ξερω οτι δεν θα καταφερω τιποτα στην ζωη μου. Κατι το οποιο θα επρεπε να με ανησυχει διοτι εχω θυσιασει παρα πολλα: τους φιλους μου, τον χρονο μου, την ευτυχια μου, λεγοντας πως στο τελος ολα αυτα θα αξιζουν. Ειναι το ονειρο μου να περασω ιατρικη. Να γινω καλος σε κατι. Οχι οτι δεν ειμαι. Παιζω βιολι, πιανο, τσελο, σκακι σε διαγωνισμους, μιλαω 3 ξενες γλωσσες και εχω διακριθει σε πολλους διαγωνισμους φυσικων επιστημων. Ξερω ομως οτι δεν θα τα καταφερω. Πριν απο λιγους μηνες ειχα και καποια σχεση. Αυτο ισως ηταν το μονο που αξιζε στην ζωη μου, αλλα με χωρησε. Πιστευω πως ημουν ερωτευμενος με αυτην την κοπελα...ακομα ειμαι. Μην με παρεξηγειτε, αρεσω σε πολλα κοριτσια στο σχολειο μου. Θελω να πω οτι η εμφανιση μου ειναι μια χαρα. Οπως και να εχει...παλι μονος με την φυσικη...νιωθω...μια υπερβολικη κουραση/θλιψη...νιωθω το αιμα να κυλαει στον εγκεφαλο μου καθως λυνω ολα αυτα τα προβληματα...ψαχνω απεγνωσμενα κατι να αποσπασω το μυαλο μου απο τον κοσμο...απο εμενα...και αν και κανονικα θα ξεσπαγα σε κλαμματα αυτη τη στιγμη απο την απελπισια μου, επειδη πιστευω οτι δεν θα καταφερω τιποτα στην ζωη μου, νιωθω μια υπερβολικη ηρεμια να με γεμιζει. Ενα αισθημα γαληνης που δεν θελω να αλλαξω...ξερω οτι θα κρατησει πολυ λιγο. Μετα θα επιστρεψω παλι στο διαβασμα. Ελαχιστοι θα διαβασουν το κειμενο που εγραψα. Κατι που με κανει να νιωθω ακομα πιο μονος...αλλα ακομα και αυτο με ηρεμει...ακουγεται περιεργο, το ξερω...δεν με ενδιαφερει ομως. Το μονο που εχει σημασια πλεον ειναι αυτη η ηρεμια...ο ηχος της ησυχιας...ο ηχος της μοναξιας...αυτον τον ακουμε ολοι...