ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω πόσοι απο σας θύμαστε κανέναν απο αυτους.. Αυτούς τους δημιουργικούς και όμορφους μα παράλληλα επίπονους και ατέρμωνους έρωτες, τους ανεκπλήρωτους. Οταν με κοιτάζει εγω υπάρχω, όταν μου χαμογελάει εγω απλώς ξαναγεννίεμαι. Οταν νιώθω πως μου δίνει σημασία βγαίνει απο πάνω μου ο αόρατος μανδύας , που η ίδια μου έχει δωρίσει ενα βράδυ που κοιμόμουν. Με κάνει να ελπίζω και να φαντάζομαι σε αυτην την γκρίζα κοινωνια, κι ας μην κανει τιποτε το ιδιαίτερο. Της έχω γράψει χιλιάδες γράμματα και ποιήματα που δεν ξέρει ΚΑΝ την ύπαρξη τους. Αλλα δεν με νοιάζει αυτο. Υπάρχουν στιγμες που με κάνει να χαίρομαι όπως προείπα και στιγμες που η θλίψη κυριεύει και καπελώνει την οργη που εχω.Ούτε αύτες με νοίαζουν , κι ας είναι δεκάδες περισσότερες απο τις όμορφες στιγμές. Κρατάω την χαρά μου και το χαμόγελο μου όταν μου δινε σημασια, κρατάω την χαρά που έδωσα στους ανθρώπους όταν εκείνη με είχε κάνει να πετάξω. Κρατάω τα όμορφα γιατί αν κρατούσα τα άσχημα θα την μισούσα.. Την αγάπησα όμως. Ίσως όχι εκείνη, ίσως αυτο το ιδανικό που μου βγάζει όταν με κοιτάζει, αγάπησα την ιδέα του τέλειου έρωτα. Γιατί ίσως η αγάπη να είναι κάτι που θέλεις πάρα πολύ. Και ακόμη έμαθα πως ο μοναδικός τρόπος να μην τελείωσει μια ιστορία είναι να μην αρχίσει... Πονάω όσο το σκέφτομαι, πονάω που ευθύνομαι εν μέρη που δεν μιλάμε πολύ, πονάω που αγάπησα μια ιδέα που είναι στόρυ στο νου μου. Δεν εξομολογούμαι για κάτι, δεν έκανα τίποτα κακό, απλως έπεσα στα δίχτυα μιας κατηγορίας έρωτα που σε κάνει να χαίρεσαι πολύ λιγότερο απο όσο κλαις...