6.3.2016 | 21:13
Οι έρωτες γεννιούνται για να πεθάνουν,
οι αγάπες για να προδοθούν, οι ίδιοι οι άνθρωποι πεθαίνουν. Πώς λοιπόν να μιλάμε για άφθαρτα αισθήματα, για αιωνιότητες και "για πάντα"; Με ποιό δικαίωμα; Ίσως πραγματικά να προσπαθώ να πιαστώ από τον έρωτα για να καλύψω άλλες ελλείψεις και απωθημένα της ζωής μου. 'Ισως γι' αυτό του δίνω τέτοια μορφή και τον προβάλλω στο χώρο των ιδεών, ενώ πρόκειται για κάτι καθαρά σωματικό και αισθητικό. Ίσως πρέπει να αποσυρθώ εγώ από αυτή την ιστορία. Με έχει καταβάλει σωματικά, πνευματικά και κυρίως ψυχικά. "Βάλε φωτιά σ' ό,τι σε καίει, σ΄ό,τι σου τρώει την ψυχή" λέει το τραγούδι. Υπάρχει άραγε κάτι ακόμη να καεί; Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, λένε... Ο έρωτας αυτός ίσως βρεθεί να είναι μια ακόμη παράπλευρη απώλεια, στόχος είναι ο ίδιος ο εαυτός μου...με ποιο σθένος όμως να ανάψω το σπίρτο; 'Ο,τι αγάπησα, το κουβαλάω μέσα μου...