ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 25 μου χρόνια και μετά από κάποιες σχέσεις διαπιστώνω πως η υπερπροσπάθεια μου να εξηγήσω τι συμβαίνει γύρω μου, τι σκέφτεται ο σύντροφός μου, αν περνάει καλά, αν αυτή η σχέση είναι καλή ή όχι, αν,αν, αν.. είναι στην πραγματικότητα μια εμμονή και όχι ένα θετικό στοιχείο του χαρακτήρα μου όπως τόσο καιρό πίστευα και παινευόμουν. Όλη αυτή η υπερανάλυση των γεγονότων (δεν αφήνω τίποτα να περάσει έτσι) με οδήγησε ειδικά στην παρούσα σχέση μου να μην μπορώ να νιώσω πραγματικά τι θέλει ο φίλος μου, να φορτώσω την σχέση με προβληματισμούς και απαισιοδοξία και εν τέλη να έχω μια σχέση με όχι τόσο γερά θεμέλια. Συνειδητοποιώ ίσως αργά αυτό μου το ελάττωμα νιώθω ότι έχω μπει σε έναν φαύλο κύκλο σκέψεων και συμπερασμάτων που πολλά δεν ισχύουν, έχω πανικοβληθεί γιατί νιώθω πως χάνω ανθρώπους αντί να τους φέρνω πιο κοντά μου.. Αγαπάμε τους ανθρώπους για τα χαρίσματα τους αλλά και για αυτά που μας προσφέρουν με την παρουσία τους.. Όταν η αγάπη κουράζεται τότε σιγά σιγά φεύγει, και εγώ ενώ την ψάχνω απεγνωσμένα τελικά την διώχνω από κοντά μου.. ίσως και γιατί την ψάχνω απεγνωσμένα.. Έχω τόσα πολλά να δώσω και το ότι αγχώνομαι για το αν ο άλλος κοιτάει άλλες αν με αγαπάει κτλ κτλ με κάνει μίζερη και κλειστή συναισθηματικά.. πως θα καταφέρω να ηρεμήσω επιτέλους? πως θα καταφέρω να χαλαρώσω και να προσφέρω ότι όμορφο έχω μέσα μου?