ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι κοριτσι 20 ετων.Καθε μερα της ζωης μου νιωθω θυμα του σεξισμου και της πατριαρχιας.Μεχρι πριν λιγα λεπτα χαιρομουν που και στην χωρα μου εχει αρχισει να διαδιδεται ο φεμινισμος.Ομως.... απο τοτε που αρχισα να διαβαζω και να το παιρνω πιο στα σοβαρα συνειδητοποιησα πως αρχισε να μου φαινεται πιο δυσκολο να ανεχομαι και να καταληγω να αγαπω τα ελαττωματα του αγοριου που προσφατα ερωτευτηκα. Και εκεινος ο ιδιος αρχισε να ειναι πιο αμυντικος και πολλες φορες αποτομος και φυσικα δεν δειχνει προθυμος να δεχτει τα δικα μου ελαττωματα. Και ειναι λογικο γιατι ο φεμινισμος ο ιδιος οταν δεν στοχευει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ αλλα κανει γενικευσεις, κατανταει να ειναι σεξισμος. Και καταληγουμε εν τελει ολοι φαλοκρατες και φεμινιστριες για να αμυνθουμε.... Αντι να βγαλουμε τα ματια μας και δειξουμε οτι οσο αναγκη σας εχουμε εμεις αλλο τοσο μας εχετε και εσεις. Ετσι οπως γουσταρουμε με τα ελαττωματα μας. Με θρασος και θαρρος. Θυμιζει λιγο 1984...χωρις δικαιωμα στη σκεψη, στη γλωσσα, στη γνωση, και στον ερωτα...Μηπως πρεπει να επαναστατησουμε με αλλον τροπο? Αντι η καθε μια μας να ασχολειται με τον καθε μαλακα στον δρομο η ακομα χειροτερα στο facebook να ασχοληθει με την ιδια επιμονη και υπομονη και νευρα και παθος με τον ανθρωπο-ναρκωτικο της. Μεγαλυτερη ανταποκριση θα υπαρχει πιστευω αρα και καλυτερα αποτελεσματα. Μηπως φταιει το οτι ειμαι τρελα ερωτευμενη που τα σκεφτομαι αυτα??