ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με έχεις δει με σπυράκια, με πολλά κιλά, αξύριστη, με άσχημα ρούχα, άλουστη, άρρωστη, με έχεις δει να παθαίνω καταθλίψεις, να ξεσπάω τα νεύρα μου πάνω στους άλλους, πάνω σε σένα, να σε κατηγορώ, να γκρινιάζω, να υπερβαίνω τα όρια, να ειρωνεύομαι τον αδερφό μου με τρόπο που θέτει σε κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα, να πλήττω τη δική του, να μιλάω άσχημα στους γονείς μου, να κάνω σα μωρό, να λέω χαζομάρες, να λέω ψέματα, να λέω αλήθειες που δε θα έπρεπε να πω...όχι, δε φοβάμαι πως δε με αγαπάς, πως πρέπει να γίνω όμορφη, για να μ' αγαπήσεις, να εξαλείψω τις ατέλειές μου, εμφανισιακές και χαρακτηρολογικές...το θέμα είναι πως εγώ δε με αγαπώ όταν δε νιώθω όμορφη, καλή, δραστήρια. Φοβάμαι την αγάπη σου, τον τρόπο που αγαπάς αλλά δε φοβάμαι πως δε με αγαπάς. Σου έχω δείξει το χειρότερό μου εαυτό, πολλές φορές δεν κάνω καν προσπάθεια να σε κρατήσω, μάλλον το αντίθετο...δεν ξέρω γιατί, ίσως νιώθω ένοχη γι' αυτή τη σχέση και δυσκολεύομαι να την προασπίσω. Φοβάμαι μη σε χάσω, γι' αυτό μερικές φορές "κουκουλώνω" τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, όμως αυτά έχουν το δικό τους τρόπο να βγαίνουν στην επιφάνεια. Κι έπειτα, όσες φορές έχω προσπαθήσει να σου μιλήσω σοβαρά και να ανοίξω μια συζήτηση, έβρισκα τοίχο μπροστά μου. "Μη σκέφτεσαι τόσο... Ανησυχώ, τι έχεις πάθει;" Ή απλά σιωπή, συνήθως σιωπή, αλίμονο(!)...ασφαλώς και σιωπή!