ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξυπνησα μ' ενα στομαχι που ζητα μια ωραιοτατη πλυση. Χτες μετα απο καιρο εφαγα βουλιμικα το βραδυ. Εφαγα τα συναισθηματα μου μαλλον. Οσο κι αν θελω, δεν σου στελνω. Εχω πολλα παραπονα απο σενα, κυριως για τον ρολο που χα στην ζωη σου. Αλλα αφου το ομολογησες, κι ας το πηρες μετα πισω. Δεν σου στελνω. Αλλα πώς τολμας να παραμενεις θρασυς; Πού ειναι αυτη η αγαπη εστω στον συνανθρωπο; Ποτε θα καταλαβεις οτι αν θες να ασκησεις κριτικη μπορεις να κανεις μια αυτοαξιολογηση; Για παραδειγμα, σκεψου ποσες φορες με μειωσες χωρις να το αξιζω. Ποσες φορες απλα δεν με υπολογιζες. Ποσες φορες εκανες τον κοπο να με δεις. Ποσες; Ε κατσε και μετρα και ποσες συγγνωμες εχω ακουσει για πραγματα που ξανακανες. Ποσους τοπους στην οργη εδινα για να μη χασουμε αυτο το ξεχωριστο δεσιμο που νομιζα οτι ειχαμε αλλα εντελει ηταν μονοπλευρο. Εθελοτυφλουσα. Πού ειναι οι πραξεις σου; Και οτι αλλα ατομα τα χες ψηλα και το δειχνες εστω με καποιες πραξεις αλλα μαζι μου οχι απλα εδειξε οτι δεν ειναι θεμα αδυναμιας. Απλα δεν ηθελες, οχι δεν μπορουσες. Πώς το χες πει; Ε δεν πολυκαιγεσαι. Ε περνας τον χρονο σου. Τι να γινει; Εμενα μ' ενοχλει οι ανθρωποι που διεκδικουν στην ουσια πρωταγωνιστικο ρολο στη ζωη σου, λες και δεν τους τον προσφερες οικειοθελως, να σε ειρωνευονται οταν κι εσυ θελησεις ουσιαστικο ρολο. Τιποτα χειροτερο απο την αισθηση που σου δινουν καποιοι οτι δεν ειχαν καποιον καλυτερο ή πιο ποθητο ευκαιρο και συμβιβαζονται μαζι σου καθως αναμενουν, διασκεδαζοντας την πληξη τους ενω ειναι εμφανη το πραγματικο σου ενδιαφερον. Ουτε μισο κοπο δεν κανουν για σενα και φυσικα, θεωρουν οτι εσυ ποτε δεν εκανες και κατι. Πφ, με πληγωσες ρε φιλε. Τουλαχιστον κανε πλεον σα να μην υπηρξα ποτε. Αγνοησε με αν ειναι να πετας κακιες, αρκουν για μια ζωη οσα μου χεις πει! Ο,τι κι αν ειμαι θελω να μ αγαπανε και αποδεχονται, τιποτα παραπανω απ αυτα που προσφερω. Αν δεν μπορουν, απλα ας μην ασχολουνται.