Οι γονείς όσο και αν μας αγαπάνε μας βλέπουν πάντα παιδιά. Και πολλές φορές γίνονται χειριστικοί άσχετα αν δεν το καταλαβαίνουν. Και η υπερβολική ψυχολογική πίεση και τύψεις που ασκούν πολλές φορές, μελλοντικά καταστρέφει το παιδί τους (καθιστώντας το ένα άβουλο και δειλό άνθρωπο).Όταν (και αν) το καταλάβουν θα είναι πολύ αργά. Δεν αποκλείεται μάλιστα να σου γκρινιάξουν για το χαρακτήρα αυτόν που οι ίδιοι δημιούργησαν.Πολύ ωραία λοιπόν τα έγραψες. Αυτά ακριβώς θα πεις και στους γονείς σου απευθείας. Με το φόβο να μην τους στεναχωρέσεις θα φτάσεις στα 40 στην ίδια κατάσταση χωρίς να το καταλάβεις. Μην αφήνεις αυτή τη κουβέντα για αύριο. Σήμερα.Καλά να περνάς.
27.3.2016 | 05:11
Θελω να εξομολογηθω κατι διαφορετικο
Έχω φτάσει κοντά 30 χρονων και ομολογώ ότι οι γονείς μου και ειδικα ο πατέρας μου δε με αφηναν να διαμορφωσω τη δική μου προσωπικότητα. Όταν προσπάθησα να κάνω κάτι απο μόνος μου πάντα τους είχα πάνω απ το κεφάλι μου με συνέπεια να έχω μείνει πίσω σε πολλά θέματα σε σχέση με συνομιληκους μου και όλο αυτο με θλίβει. Ο πατέρας μου ήταν πάντα χειριστικος και πιεστικός να γίνουν όλα όπως τα ήθελε αυτός. Όταν ηθέλα να πατήσω ποδι αυτο γινόταν με το ζόρι γιατί με το τρόπο τους με αγχωναν και πίστευα πτι θα αποτυχω αν κάνω κάτι με το δικό μου τρόπο.Ζω ακόμα μαζί τους και δυστυχώς δε μπορώ να πατήσω ακόμα στα πόδια μου.Δεν ειμαι ο τύπος που θα διεκδικήσει το δίκιο του απλά θελω κατανόηση και σεβασμό στις αποφάσεις που παίρνω και όχι με τη πρώτη στραβή να με περιμένουν στη γωνία.Δηλαδη άλλοι γονείς τρώνε τα παιδιά τους ετσι πέφτοντας πάνω τους και υποδυκνειοντας τους συνεχώς τι και πως να κάνουν κάτι;Έχω φοβίες σε σημείο που όταν πάω να προσπαθήσω για κάτι ( ακόμα και να αλλάξω μια λάμπα π.χ.) νομίζω ότι θα τ'ακουσω και παθαίνω ψυχολογικό..πειτε μου τις δικές σας εμπειρίες θα με βοηθησετε
3
