ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρχικά,για να έχετε μία ιδέα για το τι πρόκειται...το παρακάτω κείμενο δεν αποτελεί μέρος εξομολόγησης,άλλα μια πραγματικότητα που κάποιοι ίσως αγνοούν. Στη συνέχεια,πριν σχολιάσετε αρνητικά, θα ήθελα να κάνετε μία προσπάθεια να ξυπνήσετε την ανθρωπιά μέσα σας. Επίσης,είμαι κοπέλα 15 ετών(σε μια βδομαδα 16) κι εξυπακούεται ότι το λεξιλόγιο μου είναι λιτό και ίσως γίνω υπερβολική λόγω εφηβείας. Ας παίξουμε λοιπόν ένα παιχνίδι.Θα σας δίνω πολλά στοιχεία για ένα πρόσωπο,πράγμα κτλ και εσείς θα πρέπει να το αναγνωρίσετε. Είμαι πρόσωπο,και μάλιστα πολλά. Σίγουρα πολύ περισσότερα απ'ότι θα έπρεπε να υπάρχουν.Κυριολεκτικά όπου και να πας,μπορείς να τους αντικρίσεις. Πλέον ο αριθμός τους είναι τραγικός.Ψάχνουν όλοι για κάτι. Για κάτι κοινό. Πολλοί τους χλευάζουν, υποτιμούν,αγνοούν,ποδοπατούν και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Για κάποιους σαν εμένα, είναι στενάχωρο να μην υπάρχει ελεημοσύνη,και γενικότερα ανθρωπιά. Είναι στενάχωρο να βλέπεις μια σαπισμένη καρδιά στα πατώματα, και να μην ξέρεις καν το λόγο. Αλήθεια ποιος θα ήθελε να δει τον εαυτό του έτσι; Για να μην μακρολογώ, δεν σας έχω δώσει πολλά στοιχεία διότι δεν θέλω να σας δώσω έτοιμη τροφή. Παρόλα αυτά, θα ήθελα να σας δώσω τροφή για σκέψη,κι αυτός είναι δηλαδή ο στόχος μου. Δεν φαντάζεστε τι χαρά θα πάρω εάν αλλάξουν κάποιοι συμπεριφορά. Λοιπόν,τι είμαι?ή μάλλον ποιος είμαι. Κι όμως,είμαι αυτός ο απένταρος άστεγος του δρόμου. Είμαι ένας από τους πολλούς που κάνουν το γύρο της Αθήνας,αναζητώντας κάτι. Λίγο φαΐ και γενικότερα μια καλύτερη ζωή. Η ελπίδα όμως σβήνει, όπως σβήνει και το κερί αργά ή απότομα. για να σβήσει το κερί χρειάζεται είτε ένα φύσημα από κάποιον είτε αέρα γενικότερα. Έτσι σβήνουν όλα. Έτσι, η ελπίδα είναι είδος υπό εξαφάνιση. Ονομάζω τον εαυτό μου μόνιμο κάτοικο. Μόνιμο κάτοικο της Αθήνας. Όχι ιδιαίτερα σε μία συγκεκριμένη περιοχή διότι έχουμε και πλούτη. Όχι πλούτη χρημάτων ή σπιτιών,αλλά πλούτη επιλογών. Για παράδειγμα έχω διαλέξει ήδη σε ποιο πεζοδρόμιο θα κοιμηθώ,σε ποιο παγκάκι θα καθίσω και θα παρατηρήσω όλο τον κόσμο, σε ποιο στενό θα ζητιανέψω για να επιβιώσω. Η αλήθεια είναι πως στην πλειοψηφία μας,η επιβίωση δεν αποτελεί σοβαρό σκοπό. όλοι μας νιώθουν ξοφλημένοι. Όλοι νιώθουμε ζωντανοί νεκροί,ή μάλλον νεκροί ζωντανοί, γιατί τι να την κάνεις την ζωή εάν δεν μπορείς να την ζήσεις. [εδώ είναι το μέρος που είμαι υπερβολική ] κάθε άστεγος,σε κάθε βήμα του κουβαλάει μια σαπισμένη καρδιά, που μετά βίας χτυπά. Νιώθω θλίψη που ο κόσμος με χλευάζει αντί να ενδιαφερθεί και να ρωτήσει τι έχω ή πως κατέληξα εδώ. Εγώ πάντα μοιράζομαι,ακόμα και τώρα που δεν έχω. Μακάρι να ξέρατε τι είναι να σου δίνουν μισό κουλούρι και να το μοιράζεσαι με ένα ορφανό άστεγο παιδί. Εκείνη τη στιγμή μοιράζεσαι τη μισή χαρά σου, τη μισή επιβίωσή σου. Σπουδαίο πράγμα η ανθρωπιά ακόμη κι αν δεν υπάρχει ελπίδα. Και κάπου εδώ,αυτό το κείμενο έφθασε προς το τέλος του. Ομολογώ πως δεν ξέρω πως κλείνουν τέτοιου είδους κείμενα. Για αυτό θα κλείσω λίγο απότομα. Οκέι. Μπάι. Καλό υπόλοιπο ζωής. *Υ.Γ. Λάβετε γνώση πως τα αρνητικά σας λόγια δεν θα με αγγίξουν πιο πολύ από ότι με αγγίζει αυτό το ζήτημα.