3.4.2016 | 13:59
Ψέματα δεν είπα,
μα αν ήταν ολόκληρη η αλήθεια, δε θα ήθελα να είμαστε μαζί. Απλά ήρθα σε θέση άμυνας. Νιώθω ότι με νοιάζεσαι και με φροντίζεις με τον τρόπο σου, κάτι που δεν κάνω εγώ, γιατί δε μου το έχεις επιτρέψει. Δεν ξέρω αν πραγματικά μ' αγαπάς, είναι μεγάλη κουβέντα η αγάπη και από τη στάση σου δεν μπορώ να τη συνάγω. Το ίδιο βέβαια θα έλεγε κανείς για μένα, βαριά κουβέντα η αγάπη για να χωρέσει τις φορές που σε έδιωξα, σε προσέβαλα, σε κακολόγησα και δε σε υπερασπίστηκα σε τρίτους. Φοβάμαι πως κανείς από τους δυο μας δεν ξέρει να αγαπά ή δεν ξέρουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Παρόλα αυτά, νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, ο καθένας με τον τρόπο του. Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι δε μιλάς. Ίσως για να αποφύγεις καυγάδες, ίσως για να μην εκτεθείς, ίσως για να μη με στεναχωρήσεις, ίσως γιατί αδιαφορείς...δεν ξέρω. Αν μου μιλούσες όμως, ίσως να μπορούσα να δω τα πράγματα μέσα από τα δικά σου μάτια, ίσως φταίει τελικά που τα δικά μου είναι μυωπικά...:)