7.4.2016 | 10:38
οταν εξαφανιστηκα
και για οσο καιρο ημουν ''εξαφανισμενη'' μαντεψε ποιον σκεφτομουν και ποιανου η σκεψη μου εδινε κουραγιο,λαχταρα,χαρα...Που και που εσκαγα κι ενα χαμογελακι χαρας και ελπιδας πως πλησιαζουμε....Ξερεις....αυτο που εγινε πριν λιγες μερες...αυτο με το οποιο σοκαριστηκα αλλα δεν εβγαλα αχνα..Γιατι? Γιατι δεν σκεφτομαι εγωιστικα και εχω μαθει να σεβομαι.Απλα δεν μου αξιζε να ζησω αυτη τη καταστασηΗταν πολυ αδικο....απο ολες τις μεριεςΣημερα η το προσωπο σου,η σκεψη σου και η ιδεα σου στο μυαλο μου με προσβαλει κι ας σε θελω ακομα βαθια μεσα μου.Με προσβαλει και πλεον ξερω πως εμεις οι 2 ισως και να μην ξαναβρεθουμε ποτε.
