ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν σας ξέρω και δεν με ξέρετε ίσως γι αυτό κάποιες φορές είναι πιο εύκολο να βγάλουμε από μέσα μας πράγματα που δεν τα μοιραζόμαστε ούτε με κοντινούς μας ανθρώπους. Καμιά φορά νιώθω πως δεν αξίζω. Από μικρή ηλικία θυμάμαι η μητέρα μου πάντα με συνεκρινε με άλλα παιδιά λέγοντας μου πόσο καλύτερα είναι στο ένα και στο άλλο. Φυσικά στον κόσμο πάντα έλεγε τα καλύτερα για το σπλάχνο της τονίζοντας πόσο έχει συμβάλει σε αυτό. Ποτέ δεν με αγκάλιασε ούτε άκουσα ποτέ σε αγαπώ και θέλω να είσαι ευτυχισμένη. Η μόνη περίπτωση που θα μου έσκαγε ένα σε αγαπάω θα ήταν τύπου μόνο εγώ ξέρω το καλύτερο για σένα και υπό προϋποθέσεις όπως σε αγαπάω αν φέρεις καλούς βαθμούς, σε αγαπάω αν περάσεις το μάθημα στο πανεπιστήμιο και πάει λέγοντας. Ήθελε και θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο στα πάντα και στον πατέρα μου και το πετύχαινε. Και αν τολμήσεις και πεις Όχι εγώ δεν θέλω να κάνω αυτό που λες αλλά κάτι άλλο αρχίζουν τα "δεν με αγαπάς, εγώ έχω θυσιαστεί για εσένα κι εσύ δεν κάνεις τίποτα "με αποτέλεσμα να νιώθω και τύψεις. .Οι σχέσεις μας είναι θυελλώδεις και οπότε θα προσπαθήσω να την προσεγγίσω να μιλήσουμε πάντα θα τσακωθούμε στο τέλος. Έχει κανείς από εσάς αισθανθεί έτσι και πως και αν το αντιμετώπισα τε? Σορρυ για το μεγάλο κείμενο αλλά ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου.