ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπορεί να περάσουν και μέρες χωρίς να ανταλλάξω μια λέξη με άνθρωπο. Μάλλον η ζεστασιά και το χάδι έχουν γίνει και αυτά ακριβοπλήρωτα. Μην βιαστείς να πεις –την έχω κάνει την αυτοκριτική μου. Ξέρω, φταίει λίγο που έχω γίνει και εγώ πιο λιγομίλητη, λίγο πιο απόκοσμη. Όχι, δεν είναι που φοβάμαι τις λέξεις. Ποτέ μου δεν της φοβήθηκα. Μα είναι που πλέον μέσα στο χαός του μυαλού μου δεν έχει απομείνει καμία λέξη που να μιλάει για χρώματα και μουσικές. Τα έχω ξεχάσει όλα αυτά. Τους στίχους, τις μουσικές, τις συζητήσεις μέχρι τις 6 το πρωί. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Όπως τα καλοκαίρια και οι υποσχέσεις τους που χάνονται με τα πρωτοβρόχια. Όπως και εκείνες οι φωτογραφίες στις οποίες χαμογελάω γέρνοντας λίγο το κεφάλι μου και αν με ρωτήσεις, δεν θα ξέρω να σου πω αν ήμουν όντως χαρούμενη. Λες και μεγάλωσα απότομα και ξέχασα, με ξ-έχασα(ν). Και ας μην ήθελα να ξεχάσω. Και να που πλέον δεν μπορώ να βρω ούτε μία λέξη που να μην μου θυμίζει την θλίψη. Όσες λέξεις μου έχουν απομείνει είναι γρατζουνιές σε γυμνό σώμα, ταχυπαλμίες σε στενά και πολύβουα δωμάτια, πισώπλατες μαχαιριές από φίλους που χάθηκαν με την ίδια ευκολία που χάνεται και ο ήλιος στο γκρίζο αυτής της ξένης πόλης, απουσίες που διαπερνούν το δέρμα και όσο και αν το παλεύεις τρώνε τα σωθηκά σου, άυπνα βράδια που αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος. Έχασα όλες μου τις λέξεις. Όχι, δεν νιώθω μοναξιά. Έχω γίνει η μοναξιά.al