16.4.2016 | 18:18
Που αλλού να τα πω
Παιδιά είμαι πολύ ερωτευμένος. Χαίρομαι πρώτα απ' όλα που μπορώ να το συμβιβάσω με τον εαυτό μου και να είμαι εντάξει με αυτό. Αισθάνομαι όμως πως είναι κρίμα αυτή η αγάπη να είναι τόσο μάταιη. Και δεν θα το παίξω ιστορία, ναι με πληγώνει. Γιατί όσο και να θέλω να βλέπω τα πράγματα μέσα από τη λογική, είμαι άνθρωπος. Και τα συναισθήματά μας είναι η ντοπα μας που μας κάνει ευτυχισμένους . Όχι δεν έχω καμία άλλη εξάρτηση, μόνο τον έρωτα, που τον κλωτσαω και ξαναγυρίζει. Όχι δεν ερωτεύομαι συχνά. Αλλά αν ερωτευτώ .. Ο Γιάννης είναι ο τύπος που δεν μιλάει πολύ, τον λες και σνομπ. Αλλά όταν τον κοιτάζω από μακριά με τους φίλους του να χαμογελάει χαμογελάω και εγώ μαζί. Και όταν στο αμφιθέατρο κάνει περίεργες γκριμάτσες προσπαθώντας να διακρίνει τα γράμματα στις διαφάνειες πάλι χαμογελάω. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι το πιο γλυκό αγόρι. Μου έρχεται να πάω να του σκάσω ένα φιλί και να τον παρω μια αγκαλιά. Εχω προσπαθησει να τον προσεγγισω αλλα δε μου δινει χωρο. Παντα κραταει αυτη την αποσταση με ολους. Προσποιουμαι και εγώ τον αδιάφορο. Τον μιμουμαι. Ας δούμε που θα βγει όλο αυτό.. κι ας με πληγώνει.