ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επειδή έχω καεί από την καταπιεστικη "αγάπη"της μανας μου ,αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο για να δείξω σε όποιον το διαβάσει, είτε σκοπεύει να γίνει γονιός είτε έχει ήδη παιδιά πόση καταστροφή μπορεί να προκαλέσει στην ψυχή ενός 20χρονου ανθρώπου (είμαι γυναίκα αλλά αυτό δεν παίζει ρολο) η κατάχρηση της γονεικης εξουσίας πάνω στο παιδί. Έχω την ανάγκη να γράψω για όλες εκείνες τις ώρες που εκλαιγα σιωπηλά γιατι ήξερα πως αν σου ελεγα το πρόβλημα μου θα έπαιρνα τη μεγαλοπρεπή απαντηση:στα έλεγα εγώ.Να πω για τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια της ζωής μου που με πιεζες να διαβάζω σαν σκυλί, που το ένα λάθος ήταν καταστροφή ενώ το κανένα θα μου εξασφάλιζε την πολυπόθητη αγάπη σου.Να σου θυμίσω πώς επιδεικνυες τις σχολικές και εξωσχολικες μου επιτυχίες στις φίλες σου και ότι ποτέ δεν μου είπες μπράβο για κάτι που δεν ήταν γραμμένο στα χαρτιά,προσβάλλοντας κάθε στοιχείο της προσωπικοτητας μου που χαλούσε την τέλεια εικόνα σου.Δεν μπορώ να μιλήσω στο τηλέφωνο γιατι ξέρω πως θα κρυφακουσεις, δεν μπορώ να ξεντυθω γιατί θα ανοίξεις την πόρτα και θα με δεις γυμνή. Ξέρω, έτσι θέλεις να με βλέπεις. Πάντα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με σένα. Πάντα εσύ έλεγες πως έκανες τις τελειες επιλογές. Κι αν ήταν τόσο τέλεια η ζωή σου μάνα γιατι έμεινες χωρίς έναν άνθρωπο να σε νοιάζει αληθινά, δυστυχισμένη και παρέα με τον εγωισμό σου?Να σου μιλησω για το πώς δηλητηριάζεις τον πρωτο μου έρωτα επειδή δεν σου έφερα καθηγητή πανεπιστημίου, πώς μπαίνεις εμπόδιο στο να ζήσω κάθε ευτυχισμένη στιγμή μαζί του? Ή μήπως να σου πω για το πως νιώθω όταν με βρίζεις και με ταπείνωση σα να είμαι ο χειρότερος εχθρός σου? Προσπάθησα πολύ μάνα μαζί σου και κάπου εδώ τα παρατάω. Θα ήθελα να σου πω ότι σε μισώ αλλά θα ήταν ψεμα, σ'αγαπαω όσο τίποτα.Τα παρατάω για να σωθω με την ελπίδα όμως πως κάποτε θα καταλαβεις το κακό που μου έκανες και θα με θέλεις πίσω. Εμένα, τον αληθινό μου εαυτό και όχι αυτήν την ψεύτικη, τέλεια, αηδιαστική εικόνα που έφτιαξες για μένα και υπεραγαπας. Να σαι καλά. Πραγματικά εύχομαι οποιος διαβάσει αυτό το κείμενο να αναθεωρήσει λίγο τη στάση του απέναντι στα παιδιά του αν μοιάζει με τη στάση της δικιάς μου μάνας γιατί είναι κρίμα να χάνονται σχέσεις ζωής από λάθος προσέγγιση τον πραγμάτων και από αδυναμία ενός ανθρώπου να λύσει τα ψυχολογικά του προβλήματα, φορτωνοντας τα στους ανθρώπους που έφερε στη ζωή.