ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λήθη. Λήθη και χρόνος. Λήθη και χρόνος για να αφήσεις πίσω σου στιγμές, να μαζέψεις τη σμπαραλιασμένη σου καρδιά, να ανασυντάξεις το εγώ σου, να γυρίσεις στην επόμενη λευκή σελίδα του δικού σου βιβλίου, να βουτήξεις με αποφασιστικότητα και μαεστρία την πένα σου στο μελάνι της ζωής και να γράψεις. Ξανά από την αρχή.Κάπως έτσι ένιωσα, ένιωσες, νιώσαμε, δέκα μέρες πριν, όταν αποφάσισα να σε αφήσω. Παράδοξο ε; Κι όμως, σε άφησα και πονάω τόσο, σαν να με άφησες εσύ. Μπορεί να έγινε κι έτσι. Ζήσαμε μαζί έναν μήνα… μόνο. Ήταν αρκετός για να ξυπνήσουν μέσα μας (συν)αισθήματα που είχαν πέσει σε λήθαργο καιρό τώρα. Θυμάμαι πώς με κοίταζες, πώς προσπαθούσες να έρθουμε κοντά, προτού συνδεθούμε. Πάντα υπήρχε αμοιβαία έλξη και μου το είχες πει˙ παραδέξου το.Μέσα στη σκοτεινή θάλασσα της μοναξιάς, ο ένας έμοιαζε στα μάτια του άλλου ο φάρος που με το φως του βοηθούσε τον άλλον να προχωρήσει. Ακόμα θυμάμαι πως πλημμύριζαν με φως τα βλέμματά μας κάθε φορά που σ’ αντίκριζα και μ’ αντίκριζες, πώς σε φρόντιζα και με φρόντιζες, πώς ενδιαφερόμουν και ενδιαφερόσουν. Τα σώματά μας έκρυβαν τέτοια φλόγα και πόθο μέσα τους, η βαθιά και συνάμα οικεία σιωπή που επικρατούσε όταν ήμασταν αγκαλιά, τα αισθαντικά φιλιά, τα προσεγμένα χάδια˙ όλα.Και τώρα… το χάος. Ή καλύτερα, το τέλος και το χάος. Δε φτάνει να υπάρχει ο έρωτας, ο δεδομένος έρωτας, η δεδομένη αναμονή, η δεδομένη αγάπη από τον έναν. Σε μια σχέση συμβάλλουν ισάξια και ισόποσα και οι δύο. Δεν είμαστε τραμπάλα, πότε ο ένας ψηλά κι ο άλλος χαμηλά. Αυτό, φίλε μου, φθείρει. Είναι κρίμα που η δική μας ιστορία χάθηκε νωρίς και αφέθηκε στο έλεος των καιρών. Πολύ νωρίς. Πονάει το λίγο όταν δίνεις και θέλεις το πολύ. Και είναι κρίμα (ή όχι) να χαλάει το παραμύθι εξαιτίας των κύριων ηρώων. Οι δυο ήρωες πάνε μαζί στην ιστορία, στο ταξίδι.Σε ‘σένα, που τάραξες για λίγο τα ήρεμα νερά της ψυχής και της ζωής μου.Να χαμογελάς και να προσέχεις.