ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τα άτομα της ηλικίας μου αισθάνομαι μικρότερη. Είμαι 17 συν, και όταν συναστρέφομαι με συνομιλήκους μου έχω μόνιμα αυτήν την αίσθηση και νομίζω πως και αυτοί με βλέπουν κάπως έτσι. Σας ακούγεται κουτό εεε; Νομίζω πως ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό...Καταρχάς μέχρι πρότινος οι γονείς μου αν και σουπερ , ήταν ολίγον πιο προστατευτικοί απ'τόν μέσο όρο, με αποτέλεσμα να έχω λιγότερες εμπειρίες σε όλους του τομείς, από τα άλλα παιδιά. Να ένα παράδειγμα, σε συζήτηση με στενή φίλη, λες πως δεν έχεις φιλήσει ποτέ αγόρι και η άλλη σε κοιτάει σαν ουφο, πως να νιώσεις μετά ; Επίσης το γεγονός πως μικροδείχνω ίσως συμβάλλει κάπως. Γενικά , πηγαίνω με πιο αργούς ρυθμούς . Δεν το διάλεξα ακριβώς, πραγματικά ανυπομωνώ να κάνω πράγματα και να *μεγαλώσω*, αλλά οι συγκύριες δεν με αφήνουν (που να σας εξηγώ και σας τώρα...). Από την άλλη, η * γλυκειά ανασφάλεια* της εφηβείας που κάνει τα πάντα να φαίνονται πιο μεγάλα από ότι είναι , δεν με ενοχλέί και τόσο. Και αυτή η βασανιστικη προσμονή του να ξεκινήσεις στην ουσία να ζεις , το να κάνεις σχέδια, όνειρα και να αγχώνεσαι αν θα καταφέρεις να τα πραγματοποιήσεις, αυτή η αίσθηση του πως θες να εκραγείς, να σκάσεις σαν μπαλόνι, να αρχίσεις να τρέχεις και να μην σταματας ,είναι από μόνη της μια πηγή της έντασης που τόσο έχω ανάγκη. Θέλω να μου πείτε πως είναι να μην νιώθεις τόσο *παιδί*, να ξέρετε που να πάτε, πως να αντιδράσετε, εννοώ να μην σας φαίνονται όλα τόσο...ξένα. Αν και υποψιάζομαι πως όλοι καταβάθως νιώθουμε λίγο χαμένοι, γιατί κανείς δεν έχει ζήσει τα πάντα, απλά ίσως όσο ποιο νέος και άπειρος είσαι ,τόσο πιο χαμένος νιώθεις. Και νομίζω πως αν δεν σου αρέσει και τόσο να χάνεσαι, στο τέλος σκουριάζεις.υγ. Το ξέρω πως ο λόγος μου δεν έχει συνοχή, πως πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά πραγματικά δεν μπορούσα να συντάξω τις σκέψεις μου σωστά γιατί οι σκέψεις μου είναι πιο μπερδεμένες από το κείμενο μου. Συγγνώμη.Ελπίζω να περάσατε όμορφα σήμερα και αν δεν περάσατε όπως θα θέλατε φέτος σας εύχομαι τα πράγματα να είναι όπως τα θέλετε του χρόνου...Φιλάκια!