ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρονών. Τα τελευταία 6 χρόνια δεν έχω δει ούτε μία μέρα το δέρμα μου καθαρό. Έχω σοβαρή ακμή από ό,τι φαίνεται, καθώς όποια αγωγή και να ακολουθήσω βλέπω τελείως παροδικά αποτελέσματα. Το δέρμα μου ίσως ηρεμεί ελάχιστα στο πέρας κάθε θεραπείας -τίποτα το φανταστικό- ,αλλά μετά από λίγες μέρες επανέρχεται σε άθλια κατάσταση. Ωστόσο, μέχρι τώρα το δέρμα μου βρισκόταν σε μία "συγκεκριμένη" άσχημη κατάσταση. Δε χειροτέρευε ποτέ περισσότερο από ένα σημείο. Ήξερα σε ποια σημεία του προσώπου μου μπορεί να εμφανιστεί κάποια έξαρση και είχα μάθει πώς να το κρύβω. Ξαφνικά ,όμως, το δέρμα μου τρελάθηκε. Πραγματικά, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Δεν έχω δει ποτέ το δέρμα μου πιο άσχημο από αυτό που είναι τώρα. Ούτε ξέρω πόσους δερματολόγους άλλαξα,ώστε να βρω κάποιον με τον οποίο θα μπορούσαμε να κτίσουμε μία ωραία συνεργασία και ,επιτέλους, θα έβλεπα αποτελέσματα. Ωστόσο, η κατάσταση αντί να καλυτερεύει, χειροτέρευε. Πρόσφατα επισκέφτηκα κάποια δερματολόγο, η οποία μπήκε σε υποψίες μόλις της είπα ότι το πρόβλημα στο πρόσωπό μου είναι μόνιμο και δεν βλέπω ποτέ καμία ιδιαίτερη βελτίωση κι ότι μάλιστα πλέον βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση που έχει βρεθεί ποτέ. Μου πρότεινε να κάνω ορμονολογικές εξετάσεις, για να δω σε τι κατάσταση βρίσκονται οι ορμόνες μου. Ναι..... οι ορμόνες μου είναι σε μία τελείως τρελαμένη κατάσταση. Έχω κυστική ακμή, η οποία οφείλεται σε ορμονολογικές διαταραχές και επηρεάζεται και από γενετικούς παράγοντες. 6 χρόνια ακολουθούσα αγωγές από δερματολόγους που προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν την ακμή μου τοπικά, ενώ επί της ουσίας το πρόβλημα μου είναι εσωτερικό. Πριν ένα μήνα ξεκίνησα θεραπεία με αντισυλληπτικά σε συνδυασμό με κάποια αντιβιοτικά και τοπικές κρέμες. Η δερματολόγος με διαβεβαίωσε ότι θα καταπολεμήσουμε μαζί το πρόβλημά μου και ένιωσα μεγάλη ασφάλεια μαζί της, πράγμα πολύ σημαντικό για εμένα. Όμως, έχω χάσει κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ένιωσα ωραία με τον εαυτό μου, που κοίταξα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη και ένιωσα όμορφη. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγαίνω σε κόσμο ,ειδικά το πρωί, και το αποφεύγω όσο μπορώ. Δεν έχω βγάλει καμία φωτογραφία τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Έχω σταματήσει πλέον να ελπίζω ότι το πρόσωπό μου θα φτιάξει κάποια στιγμή. Κι ακόμη κι αν καλυτερέψει κάπως, πάντα θα έχω το φόβο ότι μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα χαλάσει πάλι. Με τρώει όλη αυτή η κατάσταση. Και ξέρω, θα σκέφτεστε ότι υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα κι ότι ορισμένα σπυράκια δεν θα έπρεπε να αποτελούν εμπόδιο στη ζωή μου. Όμως, μετά από 6 χρόνια που έχω αυτό το πράγμα στο πρόσωπό μου, έχω κουραστεί, ψυχικά και σωματικά. Έχω βαρεθεί. Δεν μπορώ να κοιτάζομαι στον καθρέφτη χωρίς να θέλω να κλάψω. Είναι κάτι πολύ δύσκολο για εμένα και με έχει στιγματίσει σε πολλές πλευρές της ζωής μου. Κι από την άλλη έχω και την οικογένειά μου να μου δημιουργεί τύψεις που νιώθω τόσο άσχημα με το πρόσωπό μου. Αλήθεια, δεν ξέρω πως πρέπει να νιώθω. Απλά έχω εγκαταλείψει.