ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πώς θα γίνει να βρω την άκρη στη ζωή μου; Τρία χρόνια μετά το πτυχίο κι ακόμα δεν έχω αποφασίσει πού οδεύω. Γύρισα στην επαρχία και μένω με τους γονείς μου. Αλλά δεν το αντέχω. Μαραζώνω κλεισμένη στο σπίτι. Δεν έχω παρέα ή γνωστούς. Δεν έχω τίποτα παρά μόνο κάποιες μοναχικές δραστηριότητες. Κι ούτε θέλω να ζήσω εδώ. Κανείς δεν νοιάζεται ούτε είναι δίπλα μου. Ο πατέρας μου είναι δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά. Δεν έχουμε επικοινωνία. Η μάνα μου είναι συνταξιούχος και ταλαιπωρημένη πια. Έχει το παράπονο ότι δεν την κανακεύουμε, ότι είναι μόνη της κτλ. Τη βοηθάω όσο μπορώ. Ο αδερφός μου σπουδάζει και λείπει, αλλά κι όταν είναι εδώ, έχει τις παρέες του και ζήτημα είναι αν λέμε δύο κουβέντες. Όταν μαζευόμαστε σαν οικογένεια μεταξύ μας, είμαστε όλοι αμίλητοι. Δεν ονειρεύομαι αυτήν τη ζωή. Είμαι σε τέλμα και δυστυχώς οι άνθρωποι που νόμιζα ότι θα είναι κοντά μου, κάποιοι φίλοι έστω να μου δώσουν λίγη αισιοδοξία , έχουν απομακρυνθεί. Δεν έχω βλάψει ποτέ κανέναν. Πάντα είμαι εκεί για όλους... Αλλά μάλλον όταν δεν είσαι τόσο επιτυχημένος ή αν δεν κάνεις ένα σωρό πράγματα για να συμβαδίσεις με τους άλλους, αυτομάτως μετακινείσαι σε κατώτερη θέση. Το κατανοώ και εγώ η ίδια. Εκείνοι πάντοτε έχουν νέα. Βγαίνουν, ταξιδεύουν... εγώ τί να τους πω; Δεν έχω ψάξει για δουλειά ακόμα γιατί ήθελα να επεκταθώ με σπουδές και σε άλλο αντικείμενο. Αφιέρωσα χρόνο.Αλλά δεν τα κατάφερα. Τώρα όμως, το ξέρω ότι πρέπει κάτι να βρεθεί. Αλλά ειλικρινά, αισθάνομαι πως αν βρω μια δουλειά στην επαρχία, θα κολλήσω εδώ. Σε ένα σπίτι μίζερο. Στα ίδια και τα ίδια. Σαν να έχω νικηθεί, σαν να έχω συμβιβαστεί. Τους αγαπάω τους γονείς μου. Έχουν μεγαλώσει και με όλα όσα συμβαίνουν σε αυτήν τη σκατοχώρα δεν έχουν αντοχές. Ακολουθούν τη ρουτίνα τους. Τους αγαπάω. Αλλά δεν μπορώ να δω τη μάνα μου σαν την κολλητή μου. Με πάει πίσω σε πολλά η συμβίωση αυτή. Δεν έχω προσωπική ζωή. Θέλω να προχωρήσω επιτέλους. Να χαμογελάσω, να μπει η καθημερινότητα μου σε μια σειρά και σε ένα ρυθμό διαφορετικό. Κι όχι να είμαι μονίμως απογοητευμένη. Θα προσπαθήσω να δράσω. Γιατί δε γίνεται τίποτα άλλο και δε χωράνε αναβολές. Όση κι αν είναι η ανασφάλεια μου. Ήθελα μόνο κάπου να τα πω...