ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 2 χρόνια γνώρισα κάποιον σε μια έξοδο γρήγορα φάνηκε πως η έλξη ήταν απροσδόκητα έντονη σαν να τον γνώριζα καιρό στο τέλος της βραδυάς μου ζήτησε τηλ Βγηκάμε και γρήγορα έγινε το μοιραίο το οποίο έληξε άδοξα χωρίς όμως μελοδραματισμούς.ΤΟ ερώτημα μου είναι πως ενώ έχει περάσει τόσο χρονικό διάστημα ,ενώ αρχικά προσπάθησα να τον ξεχάσω και λίγο αργοτερσ προσπάθησα να προχωρήσω ακόμα και ερωτικά με κάποιον άλλο ,ενώ θέλω τοσο πολύ να προχωρήσω την ζωή μου αναραρωτιέμαι πως ακομα και τοσο μετά νοιώθω οτι είμαι παραδομένη σε εκείνο ένα αισθημα σαν να του ανήκω σαν να μην μπορω να φυγω μακρυά του ενω το θέλω τόσο πολυ το αίσθημα του πως είμαι δικιά του είναι τοσο έντονο που με αγχώνει θέλω να έχω μια σχέση φυσιολογικη.Εχθές είδα κάποιον γνωστο μας αλλα δεν ρωτησα τιποτα για αυτον ομως φαινοταν πως κατι σαν να ηθελε να μου πει.Γνωρίζει κανείς αυτό το συναίσθημα?Το να ανήκεις να νοιωθεις χωρις να το επιλεγεις που ακομα και οι ποιο μετριες ερωτικες σκηνες να γινονται φαντασιωσεις μια περιεργη οικειοτητα που σε κανει να νοιωθεις πληρης.Και ενω εχω τοσο αναγκη να νοιωσω αυτα τα συναισθηματα με ενα νεο προσωπο στην ζωη μου και προσπαθω πολυ για αυτο δεν μου βγαινει.Πως θα το καταπολεμήσω (κ αλλο) αυτο?Θα περάσει?Γιατί το νοιώθω?