ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και δύο χρόνια είμαι μαζί με έναν άνθρωπο. Είχα κάνει αρκετές σχέσεις από ανασφάλεια και ανωριμοτητα. Η ανάγκη του ανήκειν βλέπετε. Ωστόσο με αυτόν ήταν διαφορετικό. Ήμουν καλά και μόνη μου. Αλλά η καλοσύνη και η αβροτητα του με κέρδισαν. Τον ερωτεύτηκα και τον αγάπησα σαν τρελή.Δοκιμάσαμε κάποιο διάστημα από απόσταση. Εις ματην. Άλλαξα πόλη για να είμαι μαζί του,άφησα τη δουλειά μου και την οικογένειά μου για να είμαι κοντά του. Και ενώ όλα ήταν καλά εγώ άρχισα να νιώθω παραμελημενη. Σταμάτησε να με φλερταρει,να με διεκδικεί,να κάνει έρωτα συχνά μαζί μου. Και σε αυτό φταίει η δουλειά του. Καταλαβαίνω ότι είναι κουρασμένος. Είμαι εμφανισιμη κοπέλα αλλά αντρας είναι. Προσπαθώ διαρκώς να βελτιωνομαι για να του αρεσω. Αλλά ποτέ δεν ακούω έναν καλό λόγο.Έχει αλλάξει η συμπεριφορά του. Κι ενώ στην αρχή τα καταπινα γιατί έδειχνα κατανόηση λόγω δουλειάς πλέον τον κοιτάζω και δεν ξέρω αν είμαι πια ερωτευμενη. Συν τοις άλλοις εδώ που βρισκόμαστε δεν ξέρω κανέναν, δεν έχω πια δραστηριότητες και παρέες. Και πάντα ήμουν άνθρωπος που δεν καθόταν στα αβγά του. Από δουλειά δε τίποτα. Όσο κι αν ψάχνω οι πόρτες κλειστές.Η δουλειά τουλάχιστον σε κάνει να μην τρωγεσαι με τα πάντα. Εσείς αγαπημένοι μου τι λέτε; Κάθε συμβουλή σας ευπρόσδεκτη. Σας ευχαριστώ πολύ