ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν τρεις περιπου μηνες μπηκες στην ζωη μου και με εκανες να δω πραγματα που μονη μου δεν μπορουσα , με εκανες να ειμαι καθε δευτερολεπτο να βρισκομαι πανω απο το κινητο περιμενοντας ενα μηνυμα σου , καθε φορα που περιμενα να σε δω εκανα σαν τρελη ... Και ακομα ετσι νιωθω ... Μονο που τωρα περιμενω ματαια να φανεις , δεν μου τηλεφωνεις , δεν μου μιλας... Σαν να μην σε νοιαζει γιατι δεν σε νοιαζει ... Εσυ που μου ελεγες πως ειμαι το πιο λευκο χρωμα στις σκεψεις σου , ραγιζεις λιγο λιγο την καρδια μου , μαυριζεις τις δικες μου σκεψεις ... Κιομως εγω επιμενω... Δεν θελω να πιστεψω πως οι στιγμες μας ηταν μια ουτοπια , ενα ψεμα ... Εσυ που με εκανες να νιωσω ζωντανη θες να με θανατωσεις με τον χειροτερο τροπο ? Εσυ που με εκανες να χαμογελαω θες να με βλεπεις να κλαιω? Εσυ που εκλεισες τις πληγες μου τωρα θες να πονεσεις? Πως μπορεις να με αφηνεις ? Πως μπορεις να φευγεις? Εσυ ελεγες οτι αυτο το καλοκαιρι θα το περνουσαμε μαζι ... Εγω ομως σε θελω και δεν θελω να ζησω μακρια σου , δεν θελω να σε χασω , δεν θελω να ξεχασω τις στιγμες μας ... Δεν υπαρχει τιποτα πιο σκληρο απο τον θανατο ενος ερωτα ... Αν ηταν ερωτας για σενα ...