1.6.2016 | 10:54
Κάποια πρωινά...
...που η ψυχή δεν αντέχει τα "δεσμά της" και θέλει να πετάξει,το μόνο στήριγμά της είναι δυο αόρατα φτερά και δυο γυάλινα μεν,πόδια δε ακόμη...Και τότε τα βήματά μου σέρνουν έναν χορό,που θέλει ψυχή,όπως και η μοναξιά.Κι είναι λυτρωτικό να χορεύεις μόνος, ΜΟΝΟ για σένα.Εκεί μετράς το βλέμμα του μέλλοντός σου!!!Υ.Γ.Σ'ευχαριστώ για όλα.Όπως και να'χει,τίποτα δεν μπορεί ν'αλλάξει την ιστορία.Ό,τι γράφτηκε,μαζί το γράψαμε.Ό,τι κι αν λέμε τώρα.
