ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

... Η τέλεια καταστροφή... Τί γίνεται όταν έρχεται μια περίοδος που απλά συνειδητοποιείς πως μόνο για σένα νοιάζεσαι και για κανέναν άλλο. Δεν έχεις ποτέ αισθανθεί αγάπη για τους δικούς σου ανθρώπους... Ενώ έχεις πάρει από όλους. Το χειρότερο είναι πως όχι μόνο δεν αγαπάς κανέναν, αλλά ζηλεύεις και φθονείς τους πάντες και τα πάντα, νιώθεις κατώτερος από όλους, κι αυτό σε τρώει σα σαράκι. Δεν θες να βοηθήσεις κανέναν. Καταλήγεις να είσαι τόσο μα τόσο μίζερος, αν και είναι όλοι δίπλα σου, και να νιώθεις μόνος εντελώς και φυσικά να σου αξίζει. Και έρχεται η στιγμή που δεν μπορείς να υποκρίνεσαι γιατί έχει πληγωθεί ο εγωισμός σου από μια ήττα σου και αρχίζεις και λες πως δεν αισθάνεσαι τίποτα...και τους πληγώνεις όλους. Εξαφανίζεσαι γιατί δεν είσαι καλά και πιστεύεις πως κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Κι αν αρχίζεις και τους χάνεις όσους ως τώρα έλεγες πως αγαπάς -και ξέρεις πως σου αξίζει-, αντί να πονάς και να προσπαθείς να αλλάξεις, τελικά κλαψουρίζεις που σου συνέβη κάτι τέτοιο. Δηλαδή πάντα εσένα σκέφτεσαι. Υπάρχει κάποιος τρόπος να αρχίσεις να αγαπάς; Είναι τόσο δύσκολο να σκεφτώ τους άλλους. Δεν μου περνάει από το μυαλό.. Τί να κάνω για να μπω στη θέση τους;; Έχω μάθει να κοιτάω εμένα από τότε που με θυμάμαι, να ασφυκτιώ όταν είμαι με κόσμο. Υπάρχει κανείς που έχει αλλάξει; Τί είναι αγάπη; Πώς φτάνεις εκεί; Αλλάζει ο μικρόψυχος;...