ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν ο τιτλος σου θυμιζει κατι συνεχισε να διαβαζειςΑυτος ειναι ενας τιτλος ενος κειμενου που δεν υπηρξε ποτε.Δεν εχω ξανακατσει εξω τοσες ωρες... 5 ωρες περπατωντας,ισως για να βρω λυση σε αυτη την απελπιστικη κατασταση...Βασικα δεν ξερω αν υπαρχει λυση.Κανεις δεν μου προσφερει αυτο που χρειαζομαι,κανεις δεν νιωθει οπως νιωθω,μονο εσυ ησουν πραγματικα κοντα μου. Δεν εχω περασει εξω απο το σπιτι σου εδω και 2 μηνες. Προσπαθησα να αντισταθω αλλα ηθελα να δω.Ηθελα να δω πώς συνεχιζεις τη ζωη σου και εγω , 10 μετρα εξω απο τους τοιχους του σπιτιου σου, ανικανος να νιωσω εστω και λιγη αισιοδοξια,λιγη χαρα,λιγη αγαπη...Θυμασαι ποσο φοβοσουν οταν ημουν εξω,Εγω θυμαμαι.Θυμασαι που μιλαγαμε στο τηλεφωνο οσο εγω ετρεχα να ανεβω αυτη τη γαμημενη ανηφορα;Εγω θυμαμαι.Θυμαμαι καθε γωνια του προσωπου σου,καθε ιχνος αγαπης στα ματια σου οταν μου ελεγες Σαγαπω. Οποτε κοιμομασταν μαζι,ξυπνουσα και σε κοιτουσα,θεε μου ησουν τοσο ομορφη...Ειμαι ακομα ερωτευμενος...ερωτευμενος με αυτο το κοριτσι που βλεπαμε ταινιες,τρωγαμε,αγκαλιαζομασταν,φιλιομασταν.Ομως με εχεις πληγωσει τοσο πολυ πια...Ειμαι κουρασμενος.Τιποτα δεν μου προσφερει χαρα,τιποτα δεν μπορει να παρει το βαρος απο πανω μου.Και ειναι τοσο μεγαλο βαρος...Προσπαθησα με καθε τροπο...Ισως να ειμαι εγω προβληματικος; Αυτο που νιωθω-η μάλλον το γεγονος οτι δεν νιωθω τιποτα πια παρα μια γενικευμενη,καθημερινη,ανενδοτη θλιψη- δεν φευγει.Οσο και αν ματωσουν τα χερια μου,οσο πονο προξενισω στον εαυτο μου προσπαθωντας να κρυψω τον ψυχικο πονο,οσο και αν προσπαθησω να κανω οποιαδηποτε αποτυχημενη προσπαθεια να βρω καποια αλλη-λες και θα μπορουσα τοσο ευκολα-, η αληθεια ειναι πως δεν μπορω.Τελειωσα τις πανελληνιες με χιλιες δυο σκεψεις,και την ιδια καταθλιψη που ακομα υπαρχει. Εσυ,εκανες φιλες,γελουσες,βρηκες ακομα και αλλη αγαπη. Πως μπορεσες;Τι ημουν για σενα; Ειναι προσβλητικο να πετας,να προσποιησαι οτι ξεχνας τις στιγμες που περασαμε μαζι...Δεν εχω ψευδαισθησεις,ξερω οτι ηταν σημαντικες,οποτε τι κανεις;;;;Ποια εισαι;;;με θυμασαι;;;Δεν θελω να το δεις και να το συζητησεις ουτε με τις φιλες σου,ουτε με τον πατερα σου,ουτε με το αγορι σου...Θελω να το νιωσεις οπως το νιωθω εγω...μονη σου...Εισαι εκει;Σε χρειαζομαι,σε αγαπαω, θελω να με αγκαλιασεις...Δεν ειμαι το αγορακι π ηξερες,αν αυτο πιστευες οτι ειμαι...ισως και να μην με γνωριζεις...δεν πειραζει δεν με ξερει κανεις ετσι κ αλλιως.Αυτο το κειμενο δεν εχει καμια σημασια...κειμενα σαν και αυτα υπαρχουν απειρα σε αυτη τη σελιδα...και ομως ειναι τοσο λυπηρο που κατι τοσο εντονο πρεπει να ειναι τοσο συνηθισμενο.