ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα μαλλιά σου είχαν γαλάζιες ανταύγειες απ' το φως του νέον, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω σου. Ήταν τότε που ένιωθα έντονα , που κάθε μικρό γεγονός με αναστάτωνε και κάθε σου γέλιο με τράνταζε. Νομίζω εκείνη τη βραδιά σ' ερωτεύτηκα. Έλεγα βλακείες, δεν είχε σημασία τι έλεγα. Γελούσες και αυτό ήταν αρκετό. Κι όσο γελούσες ένιωθα πλήρης. Ήθελα τόσο πολύ να σε αγγίξω, να σε νιώσω και να με νιώσεις κι ορκίζομαι πως δεν φοβόμουν τίποτα περισσότερο από την άρνησή σου. Μου λείπει γαμώτο όπως ήμασταν τότε. Αφελείς κι αποχαυνωμένοι, έτοιμοι να πέσουμε με τα μούτρα στον έρωτα και τώρα είμαστε μονάχα μούτρα, χωρίς το χαριτωμένο της υπόθεσης. Κάπου κουραστήκαμε και τώρα, πάλι άγνωστοι. Είχε δίκιο ο ποιητής... Ο πιο δύσκολος τρόπος για να γνωρίσεις κάποιον είναι ο έρωτας. Ακόμη αναρωτιέμαι αν ερωτεύτηκα πραγματικά εσένα πάνω στην ανάγκη μου να νιώσω. Να νιώσω κάτι. Οτιδήποτε. Αρκεί να χανόμουν μέσα στην έντασή της γιατί αλλιώς δεν ένιωθα ζωντανή. Κι αν δεν σε ξέρω καθόλου εντέλει... πώς γίνεται να κοιμάμαι και να ξυπνάω με μια γλυκόπικρη γεύση απ' τις αναμνήσεις που σπατάλησες μαζί μου; Μπορούσες να κάνεις τα πάντα μαζί μου αλλά το πάντα ήταν κι αυτό μια άδεια λέξη, όπως κι εγώ πλέον.