ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σας γράφω ξανά για ένα ζήτημα που με καίει και θα ήθελα να πάρω περισσότερες απαντήσεις.Πριν από 3 χρόνια στην σχολή μου γνώρισα πολύ κόσμο. Άλλοι μου ήταν συμπαθείς και άλλοι όχι. Με όλους διατηρούσα ουδέτερη σχέση. Ήταν όμως και κάποιος που μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθής, με τον οποίο επίσης είχα ουδέτερη σχέση, φοβόμουν να ανοιχτώ περισσότερο. Μία φορά μόνο είχαμε βγει, είχαμε πάει σε μια συναυλία που ήταν όμως και άλλοι, από την σχολή και μη. Πήγαμε με δική του πρωτοβουλία, εκείνος το πρότεινε. Περνούσε ο καιρός και εξακολουθούσαμε να μην έχουμε πολλές επαφές.Τελευταία κάναμε ενάμιση χρόνο να μιλήσουμε ξανά, ενώ στο μεσοδιάστημα του είχα στείλει ευχές για την γιορτή του και τα χριστούγεννα και μου απάντησε ψυχρά.Τον συνάντησα πάλι στην σχολή μετά από ενάμιση χρόνο, όπως σας είπα και μιλήσαμε λίγο. Εκεί μου είπε κάποια δυσάρεστα που του συνέβησαν. Ιδιαίτερα δυσάρεστα, έχουν να κάνουν με θάνατο αγαπημένου προσώπου. Εκείνη την ώρα ήθελα να τον αγκαλιάσω και να του πω ότι θα είμαι δίπλα του, όποτε το θελήσει. Δεν είπα τίποτα φυσικά. Σκέφτομαι όμως ότι θέλω να κάνω κάποια κίνηση, τον σκέφτομαι συνέχεια από τότε και θέλω να του συμπαρασταθώ. Κατά πόσον φαίνεται φυσιολογικό κάτι τέτοιο; Δηλαδή στέκει να του δείξω το ενδιαφέρον μου μετά από τόσο καιρό που τον γνωρίζω, αλλά που δεν είχαμε και τις ιδιαίτερες επαφές; Επίσης, τι θα μου προτείνατε να κάνω για να δείξω ότι νοιάζομαι με διακριτικό τρόπο; Είναι λεπτό το ζήτημα.Εκλιπαρώ για τις απαντήσεις σας.