ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχες έρθει Αθήνα χωρίς να μου το πεις... και πως τα έφερε η μοίρα σε βλέπω με έναν ψηλό μελαχρινό (δεν ξέρω γιατί, θα έπρεπε να ηταν ξανθός) να κάθεσαι σε ένα τραπέζι στην ταβέρνα απέναντι. Εγώ ήμουν μέσα σε ένα νετ καφέ αλλά μόλις έκατσες κιας την μεγάλη απόσταση συναντήθηκε το βλέμμα μας και πήρες εκείνη την έκφραση αποστροφής αλλα τα μάτια σου μου λέγαν κάτι άλλο. Σηκώθηκα αμέσως και ήρθα να σας χαιρετίσω ξέρεις σαν παλιός οικογενειακός φίλος, προσπάθησες να με συστήσεις με το αγόρι σου σαν να μην τρέχει τίποτα και εγώ το ίδιο. Δεν τα καταφέραμε ο δικός αντιλήφθηκε αμέσως οτι κάτι παιζει σας άφησα να φάτε δεν ήθελα να σου χαλάσω το βράδυ και πήγα απέναντι στο νετ καφέ απο οπου μπορούσα να σε κοιτάω και να με κοιτάς. Μόλις τελειώσατε το φαγητό ήρθα και σας πρότεινα να κεράσω ένα ποτό εσυ δεν ήθελες μου έλεγες συνεχώς οτι δεν γίνετε και οταν τραβηχτήκαμε λίγο πιο πέρα κάτι σαν μαγνήτης μας τράβηξε κοντά μου έδωσες 2-3 απαγορευμένα φιλιά λέγοντας μου συνεχώς " φύγε αφού βλέπεις δεν γίνετε" αλλά το σώμα σου έτρεμε απο την έλξη τα μάτια μισόκλειστα και λάγνα και οι αναπνοές μας βαριές σαν να ήθελαν να πάνε σε άλλο σώμα εκείνη την στιγμή όχι στο δικό μας. Ήρθε το αγόρι σου και τραβηχτήκαμε άμεσος. Έφυγες και έμεινα εκεί να σε κοιτάω όπως κάθε φορά. κάθε φορά που πίστευα οτι θα ηταν η τελευταία. κάθε φορά που δεν ηταν...