26.6.2016 | 17:12
Είναι κρίμα...
Είναι κρίμα να ακούς από νέα παιδιά να είναι τόσο απογοητευμένα, τόσο απελπισμένα, τόσο αδύναμα, είτε έξω σε συζητήσεις, είτε και εδώ στη Lifo... Και εγώ νέο παιδί είμαι, στα 21 και κάτι... Και εγώ κάποιες φορές αισθάνομαι τόσο αδύναμος, απογοητευμένος και απελπισμένος, ενώ θα έπρεπε εγώ και κάθε νέα και νέος αυτή τη στιγμή να πατούσαμε στο λαιμό όλα όσα και όλους όσους μας απογοητεύουν. Γιατί να είμαστε τόσο γερασμένοι μέσα μας; Γιατί κάθε φορά που πάμε να σηκώσουμε κεφάλι, μας τραβάνε μικρά βαρίδια προς τα κάτω;Την πιο εμψυχωτική και συνάμα σοφή φράση που έχω ακούσει στη ζωή μου, την άκουσα πρόσφατα-ανέλπιστα και από το πουθενά-από έναν καθηγητή στο πανεπιστήμιο (που δεν τον είχα-μέχρι πρότινος-σε εκτίμηση, και δεν τον έχει και κανείς, είτε οι συνάδελφοί του, ούτε και οι φοιτητές), όταν του είπα ότι ώρες ώρες αισθάνομαι αδύναμος και ότι δεν είμαι έχω πια καμία διάθεση διαβάσω και γενικά να κάνω το οτιδήποτε. Μου είπε: "Φίλε, κάνε κάθε αδυναμία σου, δύναμη. Μόνο αυτό κάνε και θα με θυμηθείς μια μέρα..."Από την στιγμή εκείνη, αρχίζω να πιστεύω στην δύναμη των λέξεων. Πως λίγες λέξεις μπορούν να σε κάνουν πολύ πιο διαφορετικό, πολύ πιο δυνατό! Πως λίγες λέξεις έχουν την δύναμη ενός ηλεκτροσόκ!