Με συγκινησες πολυ δν εχω νιωσει τον πονο σ κ ευχομαι κανεις να μην τον νιωθει...αλλα δυστυχως ετσι ειναι η ζωη λογικο να μαραζωσεις αλλα καποια στιγμη θα βρεις τη δυναμη να σηκωθεις ξανα και να προσπαθησεις να πας παρα κατω οσο δυσκολο κ αν ειναι....Οσο αυτο που λες για τους φιλους φανταζομαι σε παρηγορησαν τις πρωτες ωρες και μερες αλλα δν ησουν σε θεση να τους ακουσεις τοτε τωρα περιμενουν λογικα απο εσενα να βοηθησεις τον εαυτο σ. Συνηθως ετσι γινεται οι φιλοι δν ξερουν πως να τ διαχειρηστουν (υπαρχουν και καποιοι π οταν χανουν καποιον εκνευριζονται να ακουνε συνεχεια απο ολους οτι η ζωη προχωρα, κοιτα τον εαυτο σ, θα περασει,υπομονη κτλ.)Μονος σ εισαι σε αυτο εμεις περα απο το να σε καταλαβουμε δν μπορουμε να σ προσφερουμε κατι ουσιωδες βγες παρε αερα παρατηρησε τ ρυθμο της ζωης ποσο γρηγορα κυλουν ολα κ ποσο πισω εμεινες αυτες τις εβδομαδες κ αποφασισε αν θες να χασεις κ αλλο χρονο απο τη ζωη σ. Οπως καταλαβες η ζωη ειναι μικρη κ περνα γρηγορα η απωλεια ειναι μεγαλη αλλα κ η αγαπη σ τοση π θα την κουβαλας παντα μεσα σ σαν μια γλυκια αναμνηση, το οτι θα προχωρησεις σιγα σιγα και θα την αφησεις πισω σ δν σημαινει πως δεν την αγαπουσες
1.7.2016 | 21:04
Η απώλεια...
Πόσο δυσάρεστο πράγμα είναι να χάνεις το πρόσωπο που αγαπάς, έτσι ξαφνικά, εκεί που όλα μοιάζουν με ένα όνειρο... Έχουν φύγει τόσοι άνθρωποι από τη ζωή μου... Ποτέ δεν πόνεσα, ποτέ δεν ένιωσα την απουσία τους. Είπα, η ζωή συνεχίζεται... Έχει τρεις εβδομάδες που έφυγε, έτσι ξαφνικά και νιώθω την μεγαλύτερη πίκρα της ζωής μου... Είμαι απαρηγόρητος και ούτε ένας "φίλος" δεν ήρθε να με παρηγορήσει (μακάρι να ήταν έτσι οι εχθροί μου, αν είναι να έχω τέτοιους φίλους)... Είναι πίκρα να μην συνεχίζονται οι ωραίες στιγμές με εκείνη, είναι κρίμα να μετανιώνεις που δεν της είπες πράγματα που είχες στο μυαλό σου, είναι κρίμα να κοιτάς το κινητό και να ξέρεις ότι πια εκείνη δεν σου ξανατηλεφωνήσει, να σου πει "σ'αγαπώ!"... Είναι κρίμα να μην έχεις δύο μάτια που να σε κοιτάνε με γλυκό τρόπο, που να σε γεμίζουν δύναμη και να σε κάνουν να ξυπνάς με όρεξη, να υπάρχει νόημα και χρώμα στη ζωή...Δεν θα είσαι ξανά εδώ... Ο Θεός μάλλον σε αγαπούσε περισσότερο από εμένα και σε πήρε κοντά του... Με τρώει το μαράζι τόσο καιρό... Προσπαθώ να βρω μια χαραμάδα φωτός, αλλά οι στιγμές αυτές με κρατάνε εκεί... Παραμιλάω... Μιλάω με εκείνη... Φαντάζομαι πως θα απαντούσε... Λέω μέσα μου, μην το πω αυτό, θα γκρινιάξει... Ας της πω το άλλο, θα ξετρελαθεί και θα με φιλήσει...Εύχομαι κανένας ποτέ να μην ζήσει ο,τι ζω εγώ... Ευχαριστώ για την υπομονή σας! Ευχαριστώ που για ένα λεπτό με νιώσατε!Ευχαριστώ για την παρηγοριά φίλοι μου (χωρίς εισαγωγικά)!
6
