ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχει μία γυναίκα που μου αρέσει. Βέβαια δεν την ξέρω αλλά την βλέπω στο supermarket της γειτονιάς όπου εργάζεται. Είναι αρκετά μεγαλύτερή μου όμως.Την πρώτη φορά θυμάμαι που την είχα δει (τότε δεν την έβλεπα διαφορετικά) ήταν στα λαχανικά που ζυγίζουν τα τρόφιμα και κάποια στιγμή, έβαλα τη σακούλα πάνω και πάτησα ένα κουμπί (κανονικά εκείνη θα έπρεπε να το κάνει αλλά είχε δουλειά εκείνη την ώρα κι εγώ είχα τελειώσει τα ψώνια μου και βαριόμουν να περιμένω). Τελικά μάλλον είχα κάνει κάποιο λάθος και έφυγα. Την είδα που πηγε να ζυγίσει κάποια άλλα πράγματα και μάλλον η ζυγαριά είχε χαλάσει και κάλεσε βοήθεια. Εγώ μάλλον την χάλασα γιατί έγινε μετά από μενα. Την κοίταξα και με κοίταξε, μάλλον με κατάλαβε ότι το έκανα εγώ. Ήθελα να το πω και να ζητήσω συγγνώμη αλλά ντράπηκα τόσο πολύ(!) που δεν θα το ξανακάνω ποτέ (ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι τέτοιο ενώ άλλες φορές περίμενα) αν δεν έρθει πρώτα υπάλληλος. Μετά από αυτό, κάθε φορά που πήγαινα ντρεπόμουν να την κοιτάξω και να της μιλήσω και πήγαινα σε άλλη. Άλλες πάλι δεν την πετύχαινα και ένιωθα μία ανακούφιση. Μετά, σταμάτησα για κάποιο διάστημα επειδή βρισκόμουν εκτός και ξαναπήγα πριν από μερικές μέρες. Δεν ξέρω όμως αν με θυμάται...Είναι ευγενική μαζί μου και πρόθυμη να με βοηθήσει. Μου χαμογελάει όταν μου μιλάει για να με βοηθήσει σε κάτι που μπορεί να της ζητήσω την γνώμη της, όπου και τελικά καταλήγω στην δική της επιλογή, η οποία ωστόσο με ικανοποιεί, σε αντίθεση με άλλους που ναι μεν είναι ευγενική αλλά περισσότερο τυπική χωρίς χαμόγελο όπως παρατηρώ με άλλους. Υποθέτω βέβαια πως πιθανόν να μην την ενδιαφέρω και απλά να κάνει την δουλειά της και τίποτα περισσότερο.Θα ήθελα να της μιλήσω αλλά και τι να της πω; Μου αρέσεις και θέλω να βγούμε; Μου δίνεις το τηλέφωνο σου; Δεν γίνεται! Ειδικά από την στιγμή που είμαι κι εγώ γυναίκα.