ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σου δίνουν μια ιδέα. Ένα γέρικο κτίριο το οποίο ετοιμάζεται να πέσει. Υπάρχει μια είσοδος που για πόρτα έχει μερικές παραμορφωμένες από την υγρασία κούτες. Ξέρεις πως αν με τα δάχτυλά σου βάλεις λίγη δύναμη, αυτές θα σου παραχωρήσουν μια γενναία δόση του τί συμβαίνει μέσα. Κομμάτι της θέας αυτής, είναι και ο άνθρωπος που βρίσκεται ξαπλωμένος στη γωνία, με ένα σκύλο δίπλα του να γουργουρίζει σα γάτα. Συμβαίνει αυτό που και που. Οι σκύλοι να μιμούνται αυτό που εμείς τους βάλαμε να μισούν περισσότερο. Γιατί τελικά, η Φύση είμαστε εμείς. ¨Ετσι όπως κατέληξαν τα πράγματα. Είμαστε ο τελευταίος κρίκος μιας σάπιας αλυσίδας που με τη φθορά του χρόνου και την αλμύρα της απληστίας γίνεται ολοένα και πιο αδύναμη. «Αλυσίδα». «Πυραμίδα». Αυτές οι δυο, κατά τα άλλα οικολογικές και περιβαλλοντολογικές έννοιες περιγράφουν απόλυτα την επιθυμία του ανθρώπου να παρομοιαστεί με τη μούχλα στην επιφάνεια μιας από καιρό ανοιγμένης κονσέρβας. Και όχι τίποτα άλλο, αν ποτέ επιθυμούσαμε από μύκητας να προαχθούμε σε κάτι ανώτερο, δε νομίζω πως θα υπήρχε κάποιος αρκετά επιεικής ώστε να εισηγηθεί κάτι τέτοιο.Και να που τελικά, κάποια μέρη που μοιάζουν καλοκαιρινά, με όλη την υγρασία και τα κουνούπια να ολοκληρώνουν το πανόραμα μιας ξενοιασιάς χτισμένης από άδειες εργασίας δοσμένες με το ζόρι, αποκαλύπτουν τον αληθινό τους εαυτό. Βάλτοι γεμάτοι βρώμα και λιβελούλες. Σαν τις ψυχές.Υ.Γ: Υπάρχουν και δυσάρεστα καλοκαιρινά βράδια, τι να κάνουμε...