ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω υποστει πολλη βια αν και νεα.Ξεκινησε απο την οικογενεια μου και συνεχιστηκε απο αλλου γιατι αν και εξυπνη,ειμαι αυτοκαταστροφικη με χρονια καταθλιψη.Ειδικα μετα απο ενα περιστατικο ασχημο στα 18 με ενα αγνωστο αντρα,βγαζω μια υποτιμηση προς τον εαυτο μου καθε φορα που καποιος παει να με χειριστει για να πετυχει κατι η' οταν ανοιχτα με μειωνει.Η αντιδραση μου στην καλυτερη ειναι να τον βρισω χανοντας τον αυτοσεβασμο μου και με μικρη αφορμη.Ολοι με περνανε λοιπον για τρελη.Και εγω μαζι.Αλλα προσπαθω απλως να με προστατεψω γιατι φοβαμαι.Στη χειροτερη εχω μια πολυ εντονη ταση να υποκυψω σε ΟΛΑ οσα θελει απο εμενα ο εκαστοτε ακυρος,νιωθω οτι του χρωσταω κατι και ας μη τον θελω.Δεν το κανω και νιωθω αχρηστη.Εχω βιαιες σεξουαλικες φαντασιωσεις αλλα και συμπεριφορες εκτος σεξ που θελω να εχει αυτος απεναντι μου,υποτιμητικες για εμενα υπο την εννοια οτι δεν θελω να συμβουν(οταν σκεφτομαι λογικα)αλλα κολλανε στο κεφαλι μου και εκτονωνομαι συχνα.Νομιζω οτι νιωθω τη βια σαν αγαπη,την εχω συνηθισει.Απλως για να το αντιμετωπισω ολο αυτο,κλεινομαι υπερβολικα πολυ για να συνελθω απο το σοκ(συνεχεις κρισεις πανικου)και εκανα ακριβως αυτο παλι με καποιον που ερωτευτηκα κεραυνοβολα και με κοροιδευε.Νιωθω χαμενη και φρικαρισμενη αν και εχω πολυ υψηλο iq,καταλαβαινω τους μηχανισμους,εχω διαβασει πολυ ψυχολογια και εχω τις λυσεις και τα βηματα ωστε να επιτευχθουν.Η καταθλιψη μου διαλυει τη λογικη καθε φορα και ταλαιπωρουμαι.Δε σκοπευω να ξαναπεσω ποτε γιατι αυτη τη φορα συνηλθα πληρως και τα εβαλα κατω.Ηθελα απλως καπου να τα πω ανωνυμα γιατι λογικα να το δεις ειμαι πολυ κατεστραμμενη σε πολλα επιπεδα και ισως αν καποιος επισημανει κατι καινουργιο με βοηθησει.Αν οχι δεν πειραζει,οι ψυχολογοι πιο πολυ με μπερδεψαν παρα με βοηθησαν,δεν θελω βοηθεια.Ευχαριστω.