ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

"Είναι μερικές αμαρτίες που ειναι αμαρτια να μην τις κανεις!!" Ζήστο αφου το θέλεις τόσο κι αν είναι τόσο ιδανικό όπως το φαντάστηκες ζήσε το για πάντα! Αν δε μπορείς, ζήσε τη ζωή σου ελεύθερη. Παντως, ΜΗ γυρίσεις σε ένα γάμο που δε σε καλύπτει. Οκ συμβιβάζεσαι για τους χ,ψ λόγους αλλά ποσα χρόνια δυστυχισμένη θα αντεξεις; Επειδή έχω βρεθεί σε αρκετά παρόμοια θέση, αν είσαι άνθρωπος με συνείδηση και συναισθήματα που κρίνω ότι είσαι, πίστεψέ με στην αρχή μπορεί να νιώσεις τόσο υπέροχα που να μη σε νοιάζει τιποτα, αλλά όσο περνάει ο καιρος και εσύ το κρύβεις αυτό θα είναι εκεί,συη σκεψη σου,μέσα σου και θα σε τρώει και θα μεγαλώνει η ενοχή καθως θα αντικρίζεις καθημερινα ενα πρόσωπο καθαρό που δεν σου έχει κάνει τίποτα κακό (υποθετικα το λεω εγω με βάση την εμπειρία μου) αλλά εσύ θα ξέρεις ότι έχεις προδόσει... αν δεν ζήσεις τη ζωή που θες στο φως θα εσυ στο τελος που θα πληγωθεις περισσότερο από όλους δυστυχώς.. φιλικά

Απλά κάνε αυτό που θες. Και εξήγηση δεν χρωστάς σε κανέναν. Είναι κάτι που ανήκει στο δικό σου προσωπικό κουτάκι. Αν θες το λες, αν δεν θες και είναι κάτι που σου χρωστάς, κράτα το για εσένα. Εσύ μόνο μπορείς να σε (κατά)κρίνεις αν κάνεις κάτι μεμπτό. Αν η ηθική σου δεν στο επιτρέπει δεν θα το κάνεις από μόνη σου. Αν στο επιτρέπει, κάποιο λόγο θα έχει. Ψάξε λοιπόν να βρεις τον σωστό λόγο γιατί ναι και γιατί όχι. Οι γενικές ηθικολογίες είναι άστοχες όταν δεν είναι γνωστοί οι επιμέρους συνθήκες.

'Αμφίβολα αποτέλεσματα' εμπεριέχει η ζωή σε κάθε βήμα μας, καμιά επιλογή δεν έχει εγγυημένη έκβαση όσο καλές προθέσεις κι αν υπάρχουν. Από την άλλη, η μυστικοπαθεια σε μια σχέση είναι ωρολογιακη βόμβα, με πρώτο θύμα την εμπιστοσύνη κι ο, τι αυτό συνεπάγεται για όλους τους εμπλεκομενους. Προέχει να βρεις τον εαυτό σου και να βεβαιωθεις για τα θέλω σου, προτού περιπλεξεις περαιτέρω τη ζωή σου.

Δε θα το προσεγγίσω ηθικολογικά ούτε πουριτανικά το θέμα σου, αυτό που ίσως σε εξιτάρει είναι το παράνομο στην όλη ιστορία, αν ήσουν ελεύθερη σε μία φυσιολογική σχέση, το ξαναζεσταμένο φαγητό ίσως να μη σου έκανε καμία αίσθηση. Παίρνεις ρίσκο, θα σου έλεγα πάντως (κρίνοντας εκ πείρας) ότι η αξία της συντροφικότητας είναι ανεκτίμητη μπροστά σε ένα απωθημένο.

Αν θέλεις τόσο πολύ να το κάνεις, κάντο. Όμως ξεκαθάρισε πρώτα τα πράγματα με τον άντρα σου. Δεν θα είναι δίκαιο γι' αυτόν. Ένα μόνο δεν καταλαβαίνω. Λες ότι προσπάθησες να προσαρμοστείς στο γάμο. Δηλαδή ήταν κάτι που δεν ήθελες; Πιέστηκες; Γιατί; Γιατί παντρεύτηκες αν δεν το ήθελες;

Είναι αδύνατον να κάνεις το σωστό όταν σου αρέσει το λάθος μέχρι τρέλας;Καλύτερα να είσαι χαρούμενος από λάθος, παρά λυπημένος από επιλογή.

κι αν χαλασει η νεα οικογενεια;το σκεφτηκες ιδιως αν υπαρχει και παιδι;