ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 25. Σιγουρα αυτο που βιωνω χρήζει ψυχολογικής υποστηριξης αλλα νομιζω δεν ειμαι ετοιμη για μια τετοια επισκεψη. Γι αυτο θα το εκφρασω εδω, περιμενοντας μια γνωμη απο εσας κι ας μην ειστε γιατροι.Θα ξεκινησω απο το γεγονος οτι μεσα στο σπιτι δειχνω εντελως διαφορετικό πρόσωπο απ' ο,τι εξω. Ζω με γονείς τους οποιους και παιδευω αφάνταστα καθημερινά, ενω εξω ειμαι αψογη και ολοι έχουν να πουν τα καλυτερα για μενα. Οι γονείς μου σε γενικές γραμμές ειναι καλοι, μου εχουν προσφερει πολλά αλλα νιωθω να πνίγομαι οταν ειμαι σπιτι. Αποτελεσμα? Θελω να δείχνω σε αυτους οτι ειμαι δυστυχισμένη, μοναχικη και κλεισμενη στον εαυτο μου, οτι αυτοκαταστρεφομαι ωστε να τους κανω να στεναχωριουνται και ετσι να νιωθω οτι τους εκδικουμαι. Το λογο της εκδίκησης δεν τον ξέρω ακριβως, δεν τον εχω συνειδητοποιησει, αλλα θελω να τους κανω να νιωθουν οτι εχουν αποτύχει ως προς την ανατροφη μου και ότι με μεγαλωσαν με λαθος τροπο.Παντα τους ντρεπομουν, χωρίς να ξερω το γιατι. Ποτε δεν συζητησα μαζι τους για τα ερωτικά μου. Ούτε καν με τη μανα μου.Εξω απ το σπιτι ειμαι φυσιολογική. Χαμογελαστη και δραστηρια. Συναναστρεφομαι καθημερινα πολυ κοσμο. Εξω δεν ντρεπομαι καθόλου.Θα ηθελα μια κουβεντούλα απο εσας. Τη γνώμη σας. Παρακαλω όχι ειρωνικα σχολια τυπου " χρειαζεσαι σεξ" κλπ. Δεν θα με βοηθησουν στην παρουσα φάση.Ουφφφ.. Ευχαριστώ οποιον-α μπει στον κοπο να μου γραψει κατι. Πραγματικα θα το εκτιμήσω κι ας μην γνωριζομαστε...