ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι δύο χρόνια που τελείωσα τις σπουδές μου και γύρισα στην επαρχία. Δύο χρόνια απραξίας. Το αντικείμενο μου δεν με ενθουσίαζε ιδιαίτερα οπότε προσπάθησα να περάσω σε άλλη σχολή. Δεν τα κατάφερα. Eίχα γράψει πριν καιρό μια σχετική εξομολόγηση. Και τώρα, έχοντας φτάσει σε τέλμα, αποφάσισα να συνεχίσω με την πρώτη σχολή (τραγική ειρωνία), απλά γιατί συνειδητοποιώ ότι τα όνειρα είναι δύσκολα αυτήν την εποχή. Ειλικρινά δεν αντέχω να ζω εδώ και να μην έχω ενδιαφέροντα, φίλους, επιλογές. Τώρα μου δίνεται η δυνατότητα να ξανά φύγω και θα την πάρω ακόμα κι αν δεν εκπληρώσω το όνειρο μου τελικά. Κουράστηκα πολύ ήδη την πρώτη φορά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Έπεσα σε κατάθλιψη και συνήλθα. Σκέφτηκα και είπα πως όταν υπάρχει κάτι γνώριμο είναι δύσκολο να το απορρίψεις και ίσως κουτό να μην το εξελίξεις. Δεν ξέρω αν με κάνει αδύναμη αυτό το γεγονός. Νιώθω όμως ότι ηττήθηκα. Ότι δεν έχω άλλο κουράγιο. Είμαι 25 χρονών και δεν έχω καμία απάντηση και καμία τάξη στη ζωή μου ακόμα. Όλα είναι φλου. Δεν υπάρχουν άνθρωποι πέρα απ΄την οικογένεια μου που να με στηρίζουν. Οι φίλοι απ το πανεπιστήμιο είναι μακριά μου. Περνάω ένα καλοκαίρι μοναχικό μέσα στο άγχος. Έχω φόβο για το μέλλον για το αν θα καταφέρω κάτι. Αν θα καταφέρω να ευτυχήσω. Νόμιζα ότι μόνο και μόνο αν έκανα το επάγγελμα που επιθυμούσα, θα ήταν όλα υπέροχα. Αλλά τελικά η ευτυχία είναι πολλά παραπάνω. Είναι το μέρος που νιώθεις ότι ανήκεις, οι άνθρωποι που θα σε δεχτούν και θα μείνουν δίπλα σου. Είναι το κάθε τι που σε βγάζει από τη μιζέρια των 4 τοίχων. Αυτή η απραξία θέλω να τελειώσει. Έστω κι αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως τα είχα φανταστεί.