ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβασα πολλά posts πριν αποφασίσω να γράψω και εγώ την εμπειρία μου. Την μάνα μου δεν τη θυμάμαι ποτέ ευτυχισμένη. Όταν ήμουν στην εφηβεία μας κατηγορούσε συνέχεια (έχω και μια αδερφή δύο χρόνια μεγαλύτερη), όλα τα κάναμε λάθος, μας έβριζε, μας απειλούσε για το οτιδήποτε πως θα το πει στον πατέρα μου και πολλά άλλα. Συζητώντας με συμμαθήτριες μου, βγάλαμε το λανθασμένο συμπέρασμα πως πέρναγε κλιμακτήριο. Βέβαια τότε μου φαινόταν σωστό αλλά τώρα στα 40 μου καταλαβαίνω πως πάντα έτσι ήταν. Ο μπαμπάς μου ένας καλός και αγαθός άνθρωπος έκανε ότι περνούσε από το χέρι του να την κάνει ευτυχισμένη αλλά που τέτοια τύχη.... Τι ταξίδια στο εξωτερικό, τι κοσμήματα, τι εστιατόρια αυτή τίποτα. Μόνιμα νεύρα, τίποτα δεν της άρεσε. Όταν χτίστηκε το εξοχικό μας σπίτι, ταυτόχρονα φαλήρισε και η δουλειά του μπαμπά μου και εκεί άρχισε το πραγματικό μαρτύριο (τουλάχιστον έτσι νόμιζα). Αναγκαστικά έκαναν το εξοχικό μόνιμη κατοικία τους γιατί το πατρικό μας βγήκε σε πλειστηριασμό. Κάθε μέρα που γύρναγε σπίτι από τη δουλειά έκλαιγε πως είναι στη μέση του πουθενά, πως είναι μόνοι τους (30 χιλιόμετρα από την Αθήνα). Της τηλεφωνούσαμε κάθε βράδυ και το σήκωνε κλαίγοντας ενώ ακούγαμε συνέχεια τα ίδια πράγματα. Ο μπαμπάς μου ο κακομοίρης άκουγε τα εξ'αμάξης. Πως ήταν άχρηστος που φαλήρισε , πως ήταν βλάκας και ποιος ξέρει τι άλλο που εγώ και η αδερφή μου δεν μάθαμε ποτέ... Μετά από δέκα χρόνια ο μπαμπάς μου αρρώστησε με καρκίνο στον πνεύμονα και ύστερα από ένα χρόνο έφυγε από τη ζωή το 2012.Και όλα τα παλαιότερα φαντάζουν τσίρκο μπροστά σε αυτά που τραβάμε τώρα, η αδερφή μου και εγώ. Αναγκαστικά ήρθε στην Αθήνα να μείνει γιατί δεν μπορούσε μόνη στον Ωρωπό και δεν αντέχει στιγμή μόνη της!!!! Θέλει να είμαστε συνέχεια μαζί, κάθε φορά που την παίρνω για καληνύχτα κλαίει και λέει συνέχεια πως είναι μόνη της. Και το καλύτερο;;;; Κάθε καλοκαίρι ανελλιπώς πρέπει να πηγαίνουμε για τρεις μήνες στο εξοχικό γιατί τάχα μου η ζέστη στην Αθήνα δεν παλεύεται. Και επειδή είμαι άνεργη ο κλήρος πέφτει σε μένα. Παρατάω τον άντρα μου (εντωμεταξύ και οι δύο κόρες παντρευτήκαμε) και πάω στο εξοχικό, επιστρέφω για δύο μέρες ανά δεκαήμερο να μαγειρέψω στον άντρα μου και πάλι πίσω. Κάθε πρωί πρέπει να πάμε συγκεκριμένη ώρα για μπάνιο, αν αργήσω να ξυπνήσω κρατάει μούτρα όλη μέρα, αν αφήσω μια κάλτσα για πέντε λεπτά πεταμένη λόγου χάρη γίνεται ο κακός χαμός και άλλα τέτοια πανέμορφα σκηνικά. Με προσβάλλει με κάθε δυνατό τρόπο. Π.χ σε μένα λέει πόσο στεναχωριέται που παρατάω τον άντρα μου για να είμαι μαζί της και στους γείτονες λέει : σιγά δεν παθαίνει τίποτα που είναι εδώ, έτσι κι αλλιώς ρεμάλι είναι όλη μέρα σπίτι κάθεται και δεν κάνει τίποτα. Ο κατάλογος είναι μακρύς και ήδη σας κούρασα αλλά η υπομονή μου έχει εξαντληθεί. Στο τέλος σκέφτομαι πως θα με αρρωστήσει και μένα σαν τον πατέρα μου, ήδη υποφέρουμε και οι δύο αδερφές από ημικρανίες ( για τις οποίες λέει πόσο αδύναμα πλάσματα είμαστε και στον καιρό της δεν υπήρχε χώρος για αρρώστιες). Ουφ!