ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατ' αρχας συγγνωμη για το μεγαλο μηνυμα. Θα το εκτιμησω πολυ οποιος ασχοληθει και το διαβασει και μπορεσει και δωσει μια γνωμη η εμπειρια. Εχω φτασει στο σημειο να μην αντεχω αλλο. Να ποναει η καρδια μου και να εχω ταχυπαλμιες.Λοιπον τα ειχα με ενα παιδι 2 χρονια με τον οποιο εχουμε περασει δια πυρος και σιδηρου. 9 μηνες σχεση απο αποσταση, αυτος αμερικη εγω ελλαδα και χωρις να βρεθουμε. Ειχαμε ονειρο να βρεθουμε Αγγλια (εκει που γνωριστηκαμε). Χωρις να ειμαστε σιγουροι αν και ποτε θα τα καταφερουμε, μειναμε μαζι, ενωμενοι και τελικα τα καταφεραμε. Μετα απο δυσκολιες, φοβους, ξεσπασματα, τα καταφεραμε και βρεθηκαμε στην ιδια χωρα. Μειναμε μαζι και τα προβληματα αρχισαν. Η γκρινια μας εφθειρε και οι μικροκαυγαδες τον εκαναν να μου πει να χωρισουμε. Εδω και 1 μηνα ζουμε στο ιδιο σπιτι χωρισμενοι. Και είναι ο,τι πιο δυσκολο εχω ζησει ποτε μου. Μου ειπε οτι δε με αγαπαει, οτι θελει να γνωρισει αλλες και οτι δεν εχουμε επικοινωνια. Μολις περασε ο καιρος και αρχισα να ψαχνω σπιτι αρχισε να μου λεει οτι δε θελει να φυγω, τον ποναει πολυ αυτο, οτι με αγαπαει τρελα και οτι τον στενοχωρει η κατασταση στην οποια εχουμε μπει. Ξερω οτι μιλαει στο τιντερ, το κατεβασε αμεσως αφοτου χωρισαμε και γενικα ξερω οτι ψαχνεται. Και εγω το εκανα, και βγηκα με αλλους και το ξερει κι ο ιδιος και παραδεχτηκε πως τον πειραζει ωστοσο δεν εχει δικαιωμα να πει κατι. Εγω το εκοψα γιατι καταλαβα οτι δεν ειμαι ετοιμη για κατι τετοιο. Μου ειπε οτι τελευταια βρισκει διεξοδο στο ποτό, οτι ειναι εξω, θυμαται εμενα και κλαιει και οτι ναι μεν ψαχνεται αλλα το κανει απο απελπισια και αν παει με αλλη θα εχει τυψεις. Ωστοσο συνεχιζει και μιλαει και στελνει μηνυματα και γενικα ψαχνεται. Εγω απο την αλλη εχω χασει τον εαυτο μου ολοκληρωτικα, εχω μπει σε μια διαδικασια να εχω ταχυπαλμιες, να ξεσπαω σε κλαμματα στο ασχετο και το μυαλο μου να φευγει. Μενουμε μαζι, με προσεχει, μου μαγειρεύει αλλα κατα τα αλλα μιλαει με αλλες σε μηνυματα. Και ξερω πως καποια στιγμη θα βγει ραντεβου, θα το κανει γιατι ειναι αυτο που θελει και ισως μεσα μου ευχομαι να το κανει. Εγω απο την αλλη ειμαι ενα ρακος, μπροστα του το παιζω ευθυμη και δυνατη, πηγαινοερχομαι σε φιλες ενω μονο η ιδεα να μετακομισω με ταραζει τρελα. Το αγαπω το σπιτι μας, μετακομισαμε πριν 2 μηνες και ειχαμε χαρει τοσο πολυ και τωρα πρεπει να το αφησω αν δε θελω να τρελαθω. Και τον μισω που με βαζει σε αυτη τη διαδικασια οσο κι αν ξερω πως ειναι παραλογο. Και ζηλευω και δε θελω να ερωτευτει καποια αλλη. Τον αγαπαω και εκεινος το ιδιο και θα εδινα τα παντα να ξαναρχιζαμε απο την αρχη μετα απο ολα οσα εχουμε περασει. Γιατι τωρα ξερω τι εκανα λαθος, ξερω πως αυτους τους μηνες δεν ημουν εγω, περνουσα μια φαση και δεν ημουν αυτη που γνωρισε. Και αφοτου χωρισαμε αν μη τι αλλο ξυπνησα και αρχισα να ειμαι παλι εγω, να κανω πραγματα για εμενα και να βρισκω τα ενδιαφεροντα μου. Δεν θελω να με λυπηθει ομως. Δε θελω να τον παρακαλεσω, θελω απο μονος του να το δει και να ερθει σε εμενα. Και αν αυτο σημαίνει πως πρεπει πρωτα να παει με αλλη ας πάει. Αλλα πως γίνεται απο τη μια να μου λεει ποσο στενοχωριεται και απο την αλλη να μην αφηνει το κινητο απο τα χερια του? Το καλο ειναι οτι θα παω ελλαδα διακοπες για 3 βδομαδες σε 5 μερες και ετσι ισως ηρεμησω. Δε θα βρεθουμε για αυτο το διαστημα και ισως μετα ειναι πιο ξεκαθαρα ολα. Σκεφτηκα να του αφησω ενα γράμμα πριν φυγω εξηγωντας του καποια πραγματα και να ορισω μια μερα να βρεθουμε μολις γυρισω ωστε να μιλησουμε πιο ηρεμα αφου εχουμε παρει χρονο μακρια. Απο την αλλη δεν ξερω αν 3 βδομαδες ειναι αρκετός χρονος η αν τον πιεσω με αυτο. Φοβαμαι και δε θελω να τον χασω, αλλα απο την αλλη φοβαμαι μην ειναι εγωιστικο αυτο η μηπως κυνηγαω φαντασματα. Δεν είμαι σιγουρη για τιποτα πλεον...