Ειναι αλλο πραγμα να τολμας να διεκδικεις αυτο που θες και εντελως αλλο να μη δεχεσαι το οχι σαν απαντηση.Ψαχνεις σημαδια εκει που δεν υπαρχουν και ανακυκλωνεις μια ιδεα που ζει μονο στο μυαλο σου.Ηδη απο το 2ο-3ο κειμενο εδω περιεγραφες οτι δεν υπηρξε καμια ανταποκριση, δε σου δοθηκε καμια ελπιδα και μαλιστα καποιες φορες ακομα και με ισως 'καφρικο' τροπο.Γτ συνεχιζεις να περιμενεις απο εναν ανθρωπο, που στην τελικη ηταν ξεκαθαρος στην αντιμετωπιση σου, να κανει αυτα που εσυ θες, γτ πιστευεις οτι σου οφειλει οποιαδηποτε παραπανω εξηγηση, γτ θες να σε ενημερωνει για το προγραμμα του? Ατσαλα στα ειπα και χοντροκομμενα, αλλα οταν διαβασα οτι εχεις σκεφτει λεξη προς λεξη το μηνυμα που περιμενες ή αντεχες απο εναν εντελως αγνωστο και ασχετο προς εσενα ανθρωπο, καπου θεωρησα οτι εχεις υπερβει καμποσο τα ορια πια.
13.8.2016 | 03:58
Ίσως το αποχαιρετιστήριό του δώρο για μένα;
Τη μέρα που έφυγε άφησε το σπίτι του με ορθάνοιχτα τα πατζούρια και τα φώτα και το σπίτι έμεινε έτσι για τρεις συνεχόμενες μέρες, έως ότου πήγε τελικά ο σπιτονοικοκύρης - για να καθαρίσει το χώρο ώστε να είναι κατάλληλος προς νέα ενοικίαση - κι επιτέλους τα έκλεισε/έσβησε. Ξέρετε, για μια στιγμή μού πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να τα είχε αφήσει επίτηδες, σαν να ήθελε να μου κάνει ένα αποχαιρετιστήριο καψόνι, τύπου "να, καψούρα γειτόνισσα, ρίξε μια ματιά από το παράθυρό μου να δεις που το σπίτι το 'χω αδειάσει. Έφυγαααα!"Πιστεύω πως ίσως να είχαν εξελιχθεί κάπως διαφορετικά τα πράγματα αν μου το 'χε αποκαλύψει ότι θα έφευγε. Θα το 'παιρνα έτσι απόφαση νωρίτερα ότι δεν μπορεί να γίνει απολύτως τίποτα τελικά, ότι δεν υπάρχει ούτε η απειροελάχιστη ελπίδα κι άρα δε θα μου ερχόταν ως οδυνηρή έκπληξη η ξαφνική κεραμίδα της φυγής του, όπως τελικά συνέβη. Σας φαίνεται τραβηγμένο που εικάζω πως ίσως και να ήθελε όντως να τη βιώσω αυτή την οδυνηρή έκπληξη; Σαν, ας πούμε, να ήταν το δικό του αποχαιρετιστήριο δώρο προς τη γειτόνισσα με τα ραβασάκια;Μέσα σε αυτούς τους δυο τελευταίους μήνες πριν φύγει κι ενώ του είχα πλέον αποκαλύψει κανονικότατα ποια ακριβώς είμαι, είχαμε επιτύχει έστω μια μικρή επικοινωνία με κάποια ελάχιστα μηνύματα. Ένα πρωί στις αρχές του περασμένου Ιούλη, μόλις ένα μήνα πριν φύγει δηλαδή, μου έστειλε μήνυμα στο οποίο αρχικά με καλημέριζε, κατόπιν με κατηγορούσε ότι είχα βάλει το όνομά του στο wifi μου - κάτι που εννοείται πως δεν ίσχυε - και στο τέλος του μηνύματος με "συμβούλευε" να μην κάθομαι άλλο τα βράδια στα σκαλιά του σπιτιού μου και να κοιτώ απέναντι προς το δικό του γιατί δεν έχει νόημα!! Αν τυχόν ήσασταν εσείς στη θέση του θα προτιμούσατε, αντί ενός τέτοιου αλλοπρόσαλλου μηνύματος, να ξεκαθαρίζατε μια και καλή το μεταξύ μας θέμα στέλνοντάς μου μήνυμα τύπου "σου έχω εξηγήσει ήδη ότι δεν ενδιαφέρομαι, αλλά αφού βλέπω πως ακόμα τρέφεις ελπίδες κι είναι κρίμα να βασανίζεσαι έτσι άσκοπα, να ξέρεις πως πολύ σύντομα φεύγω για πάντα από εδώ κι επομένως δεν πρόκειται να ξαναϊδωθούμε.";Ίσως τελικά να με είχε τόσο λίγο σε εκτίμηση ή ακόμα και να με αντιπαθούσε, που πιο πιθανό είναι να σκέφτηκε "εγώ σε ένα μήνα φεύγω οριστικά από εδώ και γλιτώνω για πάντα από την εμμονική καψούρα της, άστην αυτήν να της έρθει το σοκ μόλις το διαπιστώσει."..
2