ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...που λέει και το τραγούδι...ίσως θα έπρεπε να ήμουν στεναχωρημένος...κι όμως ανακουφισμένος νιώθω...Στεναχωρήθηκα πολλές φορές πριν και είχαμε χωρίσει πολλές φορές και τα είχαμε ξαναβρεί...το προσπαθήσαμε και είδαμε ότι δεν πάει......εχει τα δίκια της και εκείνη...έχω και γω τα δικά μου...αλλά αφού δεν μπορούμε να τα βρούμε...πρέπει να συνεχίσουμε χωριστά τους δρόμους μας...αν πονάει ; Φυσικά και πονάει. Δεν γράφω εδώ για να το παίξω καμπόσος αλλά γράφω για να τα βγάλω από μέσα μου...Έπαθε ένα πρόβλημα με την υγεία της, ανίατο...τα έχασα αρχικά...έμεινα δίπλα της και βοηθούσα όσο μπορούσα με τον τρόπο μου...αλλά δεν την βοηθούσε...χειροτέρευε που με έβλεπε και μένα να πέφτω, ενώ προσπαθούσα να μην το δείξω...αλήθεια...Δεν μπορούσε ούτε εκείνη και έπεφτε και άρχισε να γίνεται κακιά στον χαρακτήρα για να με διώξει...έκανα υπομονή και έδειχνα αγάπη...αλλά όσο επέμενα, χειροτέρευε η συμπεριφορά της. Και σήμερα ήρθε να κλείσει γλυκά αυτό το όμορφο βιβλίο που κράτησε χρόνια. Ήταν σαν να έφυγαν όλα τα βάρη από πάνω μας και να βλέπαμε τον άλλο όπως πριν από χρόνια. Θυμάμαι τα πρώτα της γενέθλια που γιορτάσαμε μαζί σε μια παραλία και της είχα θάψει το δώρο της στην άμμο...Είχαμε κάτσει και βλέπαμε στο βάθος την καταιγίδα που είχε ξεσπάσει στην απέναντι ακτή. Σαν μια προφητική εικόνα τελικά. Κι αφού χαιρετηθήκαμε, μου υποσχέθηκε ότι θα πολεμήσει αυτό που έχει, όπως πολεμίστρια ήταν πάντοτε στην ζωή της. Την κοίταξα αμίλητος. Δεν χρειάστηκε να πω κάτι. Κατάλαβε εκείνη αυτομάτως τι ήθελε να πει το βλέμμα μου...Ότι θα την αγαπώ για πάντα και πιστεύω σε εκείνη ότι θα κερδίσει...Αντίο ματάκια μου όμορφα και να σαι πάντα καλά.