ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αρχίζω να μαθαίνω τον εαυτό μου,σκέφτομαι πως ήμουν μικρή και πλέον καταλαβαίνω πως όντως κάτι δεν πάει καλά αν και μεγάλωσα δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα.απο πολύ μικρό κοριτσάκι είχα την αίσθηση του άγχους..αγχονομουν για το παραμικρό..ντρεπομουν να πάω φροντιστήριο επειδή θα ήταν άλλα παιδια.δεν έκανα φιλιες,δε μιλούσα με κανέναν εκτός αν κάποιος με ρωτούσε κάτι.φροντιζα να πηγαίνω πρώτη στην τάξη.Ωστόσο στο σχολείο δεν ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα,εφταχναν σιγα σιγα.το να αισθάνομαι άβολα με τον υπόλοιπο κόσμο το αισθάνομαι ακόμα.δεν θέλω να είμαι με πολύ κόσμο γύρω μου άρα δε γνωρίζω και καινούργιο κόσμο άρα είμαι μονη μου.δε με απασχολεί τόσο η μοναξιά οσο τα θέματα που έχω να λύσω με τον εαυτό μου.ενα μόνιμο άγχος συνεχώς..ετσι θα περιέγραφα τι μου συμβαίνει.τι να κάνω που να απευθυνθώ;είναι κάτι που με βασανίζει από μικρή ηλικία..λέγεται κάπως αυτό που με βασανίζει η είναι όλα στο μυαλό;