Κουραγιο ολες τα περασαμε.. Ευκολη εγκυμοσυνη δεν υπαρχει..Ακομη κ αν δεν υπαρχουν ιδιαιτερα προβληματα, ολο και καποιες ψιλοενοχλησεις θα υπαρχουν, αγωνια καθε τοσο με τις πολλες πλεον εξετασεις, ορμονικες μεταβολες που συνεπαγονται ψυχολογικες αναταραξεις, αγωνια να ερθει το μωρο γερο στον κοσμο...Δε φτανουν αυτα? Ωστοσο μιλωντας εξ ιδιων..δεν παιρνεις τη στηριξη που θα ηθελες απο τον συντροφο κι ακομη κ ο γιατρος μου ειπε ενωπιον κ του συζυγου στο πρωτο κιολας ραντεβου εγκυος εισαι οχι αρρωστη... Λες κ μιλουσε σε καμια μη μου απτου κλωσσα.. Για την ιστορια εχω δικη μου δουλεια με απαιτητικα ωραρια...κ πιστευω πως αυτο που θα επρεπε να πει στον αντρα μου κ σε καθε αλλον στην ιδια θεση θα ηταν προσεξε τη γυναικα σου και δωστης τη συμπαρασταση που χρειαζεται..
22.8.2016 | 02:08
Απογοήτευση
Πριν λιγο Μ θύμισε ενα ποστ οτι έφτασε 22.08Ο άντρας μου κοιμάται στο αλλο δωματιο...δεν ξερω καν αν το θυμάται Το μωρο μου κλωτσάει στην κοιλια κ φαντάζομαι αισθάνεται απλα μια πικρία Τα πρώτα χρονο πολλα ήρθαν απο τον πεθερό κου μέσω φουμπου - χρονια πολλα....έμαθε μάλλον οτι δεν θα πάρει το όνομα του...Ειμαι σκατα κ όλοι νομίζουν οτι πρέπει μα μου φέρονται λες κ δεν ειμαι εγκυος , λες κ δεν περνάνε όλες οι ορμόνες μεταφρασμένες σε κατάθλιψη μπροστά στα μάτια μουΗ Κολλητή μου προτίμησε να μην ξερει τίποτα για μενα, απο το να ακούει αλήθειες Δεν θελω κανέναν τους Να συνεχίσουν την ζωούλα τους
1
