ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα να δω τη μητέρα μου ενάμιση μήνα. Όχι πως μου έλειψε, έπρεπε όμως να έρθει στην πόλη που σπουδάζω για να συναντήσει μια συγγενή. Την φιλοξενώ θέλοντας και μη. Επιβεβαίωσα και πάλι τις αποφάσεις μου. Την πρόοδο μου. Την επιτυχημένη απομάκρυνση από αυτή. Της δήλωσα πως μετά το μεταπτυχιακό του χρόνου, σκέφτομαι να πάω σε κάποια σχολή για μανικιούρ, κάτι που ήθελα πάντα να κάνω, αλλά και επειδή από μόνο του το αντικείμενό μου δεν πρόκειται να μου προσφέρει ούτε τα βασικά. "Είναι δυνατόν να πέσεις σε τόσο χαμηλό επίπεδο; Συγκρίνεσαι εσύ με τις αμόρφωτες;", με ρώτησε. Μάταια προσπάθησα να την πείσω για το αντίθετο, κάνοντας αυτό που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα πάψω να κάνω: να απολογούμαι συνεχώς για τις επιλογές μου. Στο τέλος μου κακοφάνηκε πολύ περισσότερο όμως όταν μου είπε ότι καλό θα ήταν να αφήσω την επί επτά χρόνια σχέση μου (ένας γλυκύτατος και υπέροχος άνθρωπος, από αυτούς που συναντάς με δυσκολία στη ζωή σου και λες και ευχαριστώ στο σύμπαν που τον προσγείωσε μπροστά σου, απλά εκείνης της έχει ξινίσει επειδή ήταν η αιτία να φύγω από δίπλα της) για κάποιον καλύτερο ή ακόμα και να τον κερατώσω κατά τη διαμονή μου στο εξωτερικό τους επόμενους μήνες, γιατί μου αξίζει κάποιος πλουσιότερος και οι εμπειρίες μου με τους άντρες είναι ανύπαρκτες. Δεν την ένοιαξε καν όταν της είπα ότι δεν καταλαβαίνω τα λόγια της επειδή διανύω μια από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Την λυπήθηκα. Αηδίασα. Χάρηκα όμως που δεν σκέφτηκα όπως παλιά όταν μου έλεγε πράγματα στα οποία δε συμφωνούσα. Γέλασα και δεν είπα τίποτα. Παλιότερα πιεζόμουν, έκλαιγα, υπέφερα με τα λόγια της. Τώρα προχωράω ανεξάρτητη, ελεύθερη και γιατί όχι; Ίσως από του χρόνου να είμαι και χαμηλού επιπέδου.Για να με βλέπει η μανούλα και να καμαρώνει :)