ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το αγόρι μου βρισκόμαστε εδώ και ένα χρόνο σε σχέση από απόσταση (Πάτρα-Αθήνα).Είμαι φοιτήτρια ενώ εκείνος εργάζεται, καθότι είναι 6 χρόνια μεγαλύτερος. Αν περιέγραφα τη σχέση μας θα έλεγα πως είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί, είναι καταπληκτικός άνθρωπος και δένουμε πολύ ωραία. Δεν υπάρχουν "αλλά" στη σχέση μας, πληροί τα περισσότερα στοιχεία του είναι ότι έψαχνα να βρω. Φυσικά υπάρχουν και ελαττώματα και διαφωνίες από τις δύο πλευρές αλλά είναι αμελητέα και στο τέλος τα βρίσκουμε, τουλάχιστον προς το παρόν.Υπάρχουν αγάπη και αμοιβαία συναισθήματα σε αυτό που έχουμε. Τα προβλήματα αρχίζουν αλλού. Στην απόσταση. Προσπαθούμε να βλεπόμαστε κάθε σκ ταξιδεύοντας εναλλάξ στο μέρος του άλλου και μένουμε μαζί παρασκευή βράδυ-κυριακή βράδυ. Επίσης βλεπόμαστε σε γιορτές-καλοκαίρι καμία εβδομάδα συνεχόμενα γιατί έχουμε κοινό τόπο καταγωγής. Κάθε μα κάθε φορά που αποχωριζόμαστε εγώ κλαίω, την τελευταία φορά που αποχωριστήκαμε έκλαιγε και εκείνος και το ξέρω ότι στεναχωριέται να με βλέπει έτσι. Πολλές φορές που σκέφτομαι την σχέση μας επίσης κλαίω, δεν ξέρω αν είναι συγκίνηση ακριβώς ή στεναχώρια για κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Ισχύει ότι εγώ έχω άλλα 4 χρόνια εδώ υποχρεωτικά μέχρι να τελειώσω τη σχολή μου (4 δύσκολα χρόνια θα έλεγα) και εκείνος εργάζεται εκεί και πολύ δύσκολα θα έβρισκε θέση εργασίας στο αντικείμενο του εδώ, είναι και σε καλή σχετικά θέση με καλές εργασιακές συνθήκες για να τα παρατήσει και να φύγει. Ούτε και εγώ ξέρω αν θα ήμουν έτοιμη να φύγει και να έρθει να συγκατοικήσουμε ας πούμε γιατί είμαι πολύ μικρή και δε θα ήθελα να παρατήσει τη δουλειά του για μένα και τελικά να το τελειώσουμε, θα έχω τύψεις μετά. Τα πράγματα είναι δύσκολα όμως. Αισθάνομαι ότι δεν ζω σαν άτομα της ηλικίας μου, δε βγαίνω σχεδόν καθόλου έξω, τα σαββατοκύριακα μου είναι κλεισμένα με εμένα συνήθως εκτός πόλης να απορρίπτω προτάσεις για εξόδους. Οι καθημερινές δεν προσφέρονται για εξόδους γιατί προσπαθώ να διαβάζω/έχω εργαστήρια και συνήθως είμαι κουρασμένη αλλά και οι υπόλοιποι προτιμούν να βγαίνουν τα σκ. Εκείνος έχει το πλεονέκτημα ότι δουλεύει μέχρι τις 5 και μετά είναι ελεύθερος να δει φίλους/να κάνει πράγματα για τον εαυτό του εγώ δυστυχώς σκέφτομαι ακόμα και το γυμναστήριο που θέλω να γραφτώ φέτος ότι δε θα προλαβαίνω γιατί ένα σκ που μου μένει θα λείπω.Ίσως ακούγονται εγωιστικά όλα αυτά αλλά δε μου αρέσει να είμαι φοιτήτρια να μην έχω παρέες και να βγαίνω μια φορά το μήνα. Έχουν υπάρξει λοιπόν δύο φορές κατά τη διάρκεια της σχέσης μας που του ζήτησα να χωρίσουμε χωρίς να του αναφέρω λόγο απλά σκεπτόμενη όλα αυτά και αντέδρασε με μεγάλη προθυμία να το προσπαθήσουμε και άλλο, ωστόσο τον πλήγωσαν και τον κρατάνε λίγο πίσω ακόμα αυτές οι δηλώσεις μου. Θα ήθελα να ακούσω κάτι από εσάς που το διαβάσατε ολόκληρο και σας ευχαριστώ πολύ, για μένα είναι ο ένας αλλά μήπως είμαι πολύ μικρή για να το πω αυτό με σιγουριά και να κάνω όλες τις θυσίες που απαιτούνται για να είμαστε μαζί;