ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στο τελος αυτο που εχει σημασια δεν ειναι να εισαι χαρουμενος και ικανοποιημενος απο τις επιλογες σου; Οταν εισαι μικρος σου λενε οτι πρεπει να διαβασεις για να εισαι καλος μαθητης και να περασεις σε μια καλη σχολη ετσι ωστε να χεις μια καλη επαγγελματικη αποκατασταση και να χεις ενα καλο μελλον. Οσο εισαι ακομα νεος, οι γονεις σου ισχυριζονται οτι θελουν να ανοιξεις τα φτερα σου και να κανεις αυτο που πραγματικα θες εσυ. Ελα μου ομως που δεν ισχυει αυτο.. Τι γινεται οταν εχεις αποτυχει παταγωδως στο να βρεις καποια σχολη που να σε δεχτει και προσπαθεις να κανεις σχεδια για να μν χασεις ακομα μια χρονια σαν τον αερα; Αναγνωριζω την επιθυμια των γονεων μου να ξαναδωσω. Αλλα αυτοι δεν μπορουν να καταλαβουν οτι εγω θελω να βιωσω λιγακι και το διαφορετικο, απο την αποψη του οτι δεν μπορω να μεινω στασιμος για μια ακομα χρονια. Φοβαμαι, ειναι τοσο κακο να το παραδεχτω; Φοβαμαι, οτι αμα ξαναδωσω, θα αποτυχω και παλι και αυτο με τρομοκρατει. Δισταζω να χω ελπιδες πλεον. Γιατι, οταν τις ειχα τις ελπιδες και εκανα ονειρα ηταν καλα;; Εφαγα απλως ενα τεραστιο χ και επεσα στα εγκατα του εαυτου μου. Δεν μπορω να μιλησω πια για τα συναισθηματα μου. Ουτε εγω δεν ξερω πια τι νιωθω. Το μοναδικο πραγμα που ξερω πλεον ειναι οτι δεν θελω να ειμαι στασιμος, Θελω να ξαναδωσω. Αλλα δεν θελω να υπαρχουν οι προσδοκιες που ρχονται με αυτη μου την αποφαση. Οι γονεις μου θελουν να μεινω εδω, στο πατρικο μου και να ξαναφιερωσω την χρονια μου στο διαβασμα. Αυτο δεν μπορω να το κανω. Το θεωρω αποπνυκτικο.Νιωθω λες και παθαινω κριση πανικου. Δεν μπορω να παρω βαθια ανασα και υπαρχει κατι συνεχως βαρυ πανω στο στηθος μου. Το ιδανικο μου σχεδιο θα ηταν να πιασω μια προσωρινη δουλεια με στοχο να βγαλω λεφτα και να διαβαζω ταυτοχρονα εν αγνοια ολων(Περα απο την αδελφη μου η οποια γνωριζω πολυ καλα οτι θα ειναι το μοναδικο ατομο το οποιο θα με υποστηριξει.) Οι δικοι μου δεν το θελουν καθολου αυτο. Δεν θελουν να φυγω απο το σπιτι και δεν δεχονται το γεγονος οτι ακομα και η προσωρινη μου ενασχοληση θελω να ειναι λιγο μακρια απο τον τοπο στον οποιο κατοικουν αυτοι. Δεν μπορουν να καταλαβουν οτι οσο εξακολουθω να βρισκομαι μεσα σε αυτο το σπιτι δεν ειμαι ενηλικας. Ειμαι ενα παιδακι το οποιο υπακουει σταθερα τις εντολες των γονεων του. Και για πειτε μου εσεις τοτε γονεις, πως θα μπορεσω εγω να νιωσω ενηλικας και να παρω σοβαρες αποφασεις για την ζωη μου οταν δεν μου επιτρεπεται στιγμη να νιωσω ως μεγαλος και συνεχεια με υποτιματε; Εχετε αυτη την παραλογη αντιληψη οτι ο,τι κανουμε ειναι δικο σας θεμα και οτι σας επηρεαζει αμεσα. Ελα ομως που δεν συμβαινει αυτο. Οι αποτυχιες μου ειναι καθαρα δικες μου, αυτο το οποιο μπορω να καταλαβω για εσας ειναι οτι αποτελεσαμε (Εγω και καθε τεκνο το οποιο εχει αποτυχει στις πανελληνιες,σπουδες κτλ) μια αποτυχημενη επενδυση. Πραγμα απογοητευτικο, το καταλαβαινω. Αλλα πιστεψτε με οταν σας λεω οτι αυτο ειναι το λιγοτερο. Σε εμας κλεινετε ενας δρομος. Χανουμε ενα μελλον το οποιο θα μπορουσαμε να εχουμε ακολουθησει, ειτε καλο ειτε κακο. Το θεμα ειναι οτι δεν γνωριζουμε αμα το εναλλακτικο μελλον που παρουσιαζεται μπροστα μας θα μας υποφερει περισσοτερα ή λιγοτερα, αλλα ο μοναδικος τροπος να μαθουμε θα ειναι να τον ανακαλυψουμε και αυτον. Αναγνωριζω καθαρα το γεγονος οτι πιο ασφαλης και θερμος ειναι ο δρομος τον πανελληνιων και των σπουδων, οπως καθαρα και πιο ασφαλης ειναι ο δρομος του να μεινεις με τους γονεις σου και να σου πληρωνουν αυτοι τα παντα. Αλλα δεν ειναι καλο. Οσο καιρο βρισκομαι εδω δεν αποτελω τιποτε αλλο παρα ενα ξεβολεμα για αυτους. Με βαση αυτους ζηταω πολλα, μεταφορικα, φαγητο, ησυχια κοκ. Οι γονεις μου δεν μπορουν να καταλαβουν οτι ο τροπος που σκεφτονται δεν ειναι ο μοναδικος τροπος σκεψης εκει εξω. Θεωρουν οτι αποκλειστικως και μονο επειδη κατι σε βολευει οτι πρεπει να συμβει. Εγω απο την αλλη θεωρω οτι οταν κατι σε βολευει υπερβολικα πολυ συνηθως ειναι ελαττωματικο, διοτι δεν ζηταει τιποτε και υποσχεται πολλα. Αυτο ειναι το ολο θεμα μου με τον κοσμο. Γνωριζεις οτι αμα δεν ρισκαρεις δεν θα πετυχεις και αυτο ειναι μια απο τις μεγαλυτερες αληθειες που υπαρχουν. Πως γινεται να γνωριζω εγω τι θα συμβει αμα ρισκαρω; Αμα δεν ακολουθησω τον σταθερο δρομο και βγω εξω απο τις γραμμες; Αμα με ρωτησετε με τι θελω να ασχοληθω επαγγελματικα, αλλα η αποφαση μου να πρεπει να ειναι μια οριστικη απαντηση, δεν θα μπορω να σας πως. Τα σχεδια μου δεν ειναι μακροπροθεσμα, και οι επιλογες μου δεν οδηγουν εκει. Πιστευω οτι ειναι λιγακι γελειο να προγραμματιζουμε τα παντα για το μελλον και συνεχως να το βαζουμε σε προτεραιοτητα αγνοωντας το παρον. Ειναι το μεγαλυτερο μας λαθος. Κανεις δεν σου υποσχετε οτι θα υπαρξει το αυριο, και οντως, ποτε δεν υπαρχει. Υπαρχει μονο το σημερα,καθε μερα βιωνουμε το σημερα, και ετσι πρεπει να το αντιμετωπιζουμε. Προς Θεου, δεν εννοω με αυτο οτι δεν πρεπει αν αφηνουμε λεφτα στην ακρη ή οτι δεν πρεπει να προφυλασσομαστε απο τυχον κακοτυχιες ή απροσμενα της ζωης. Απλως πρεπει να σταματησουμε να κανουμε ολα τα ονειρα μας για αυριο, και να αρχισουμε να τα εφαρμοζουμε απο σημερα. Ειναι πραγματικα τραγικα αστειο οταν ακουω τον πατερα μου να λεει οταν ζηταω να κανω πραγματα οτι και αυτος θελει να κανει πολλα αλλα οτι δεν τα κανει. Δεν καταλαβαινω, τι τον εμποδισε στα νιατα του απο το να τα κανει; Ο πατερας μου ηταν πολυ τυχερος, εκανε ακριβως αυτα που ηθελε και εχει ζησει την ζωη με το κουταλι, κ ερχεται και μου απανταει εμενα που δεν εχω φυγει ποτε απο τον τοπο στον οποιο κατοικω(ο οποιος να σημειωθει οτι αποτελει επαρχια) και να μου λεει οτι θελει και αυτος να κανει πραγματα, ως προσχημα για το γιατι πρεπει να συμβιβαστω. Πειτε με χαζο, πειτε με ηληθιο, αλλα δεν θεωρω οτι αρμοζει να αρχισω τους συμβιβασμους απο μια τοσο νεαρη ηλικια. Στην ηλικια των 19 δεν σε εχουν παρει ουτε τα χρονια ουτε σε πιεζει ο χρονος. Εχω απειρα περιθωρια να κανω βλακειες και να τα θαλασσωσω μπολικες φορες. Το γεγονος οτι οι δικοι μου επιθυμουν να με κλεισουν σε ενα δωματιο και να το ονομασουν κοσμο με κανει να θελω να σπασω. Δεν εχω σπασει.. Δεν εχω τολμησει να το κανω ακομα. Καποιος πρεπει να ειναι δυνατος. Και με το να μην ειναι αυτοι υποχρεωνουν εμενα να ειμαι. Δεν εχω κατσει ουτε λεπτο να κλαψω ή να θρηνησω για την πορτα που μου κλεισε ή το μελλον το οποιο θα μπορουσα να χω ζησει. Εν αντιθεση με εμενα οι γονεις μου το εχουν κανει υπερβολικα πολυ αυτο. Με κατηγορουν για τα εξοδα τα οποια εκαναν οταν θελησαν να μου παραχωρησουν βοηθεια για να δωσω και συνεχως μου θυμιζουν τι θα μπορουσαν να χουν κανει με αυτα τα λεφτα. Οταν αναφερονται στην αποτυχια μου συνεχως μιλανε για το ποσο στεναχωρημενοι ειναι εξαιτιας της και το ποσο τους εχει επηρεασει. Το εχουν παρει ολο επανω τους, μιλανε για το μελλον μου σαν να ειναι το δικο τους. Παιρνουν αποφασεις οι οποιες δεν μου αρμοζουν και δεν τις θεωρω καταλληλες για μενα και μ δινουν τελεσιγραφα οτι αυτα πρεπει να κανω. Γνωριζω πολυ καλα οτι αμα τους ακουσω θα κλειδωσω το μελλον μου. Θα μεινω προσκολημενος σε αυτο τον τοπο, ο οποιος δεν εχει τιποτα πλεον να μου προσφερει, και θα ζω την ζωη μου σαν να ακουω ενα τραγουδι το οποιο το εχουν βαλει στο repeat. Φοβαμαι πολυ οτι θα υποκειψω, οτι θα θυσιασω το θελω μου για το δικο τους. Η μοναδικη διαφορα ειναι οτι το δικο μου δεν αποτελει τοσο πολυ "θελω" οσο χρειαζομαι. Αμα δεν κανω κατι, αμα δεν αλλαξω τοπιο, αμα δεν ανοιξω με καποιον τροπο εστω και στο ελαχιστο τα φτερα μου θα τρελαθω. Νιωθω λες και η ζωη μου απειλει να τελειωσει στα 19, λες και οτι αυτη τους η αποφαση θα παιξει τοσο αποφασιστικο ρολο στο μελλον μου και δεν το συνειδητοποιουνε καν. Αμα ακολουθησω αυτο που θελουν θα γινω κατι σαν ζομπι. Θα ζησω την ζωη μου διχως να συνειδητοποιω τιποτα, διχως να αλλαζει τιποτα. Ολα θα αποτελεσουν μια ρουτινα και το μοναδικο πραγμα που θα μενει για να φυγω απο το σπιτι θα ειναι να παντρευτω και να παγιδευτω σε μια αλλη οικογενεια,μια καινουργια αλυσιδα την οποια θα εχω φτιαξει οικειοθελως. Νιωθω απογνωση και δεν μπορω να αντιμετωπισω τιποτε αυτη την στιγμη. Κι ομως ειναι η στιγμη που πρεπει να παρω την αποφαση. Να μεινω δεμενος με την αλυσιδα στο σπιτακι μου οπου εχει σιγουρο φαι και νερο αλλα να μην ειμαι ποτε ελευθερος να τρεξω και να απολαυσω την ζωη και την φυση. Ή να σπασω την αλυσιδα και, παρολο που δεν θα ξερω αμα θα βρω φαγητο και σπιτι εκει που θα παω, να ειμαι ελευθερος να βιωσω νεα πραγματα και δρομους;