ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το σπίτι πλέον μου φαίνεται σαν μια φυλακή. Νιώθω ότι δεν θα βγω ποτέ από δω μέσα. Δεν θα σπάσω ποτά τα δεσμά που με κρατάνε στο δωμάτιο. Θέλω πολύ να φύγω κάπου μακριά. Να πάω σε άλλα μέρη. Να δω καινούργιους τόπους. Μήπως εδώ που κάθομαι θα αλλάξει κάτι; Όλο και τα ίδια και τα ίδια. Κάθε μέρα. Και οι άνθρωποι στον κόσμο τους. Θα μου πείτε τώρα ο καθένας με αυτόν τον τρόπο διάλεξε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του. Εγώ δεν θέλω. Ο πατέρας μου πέθανε σε μικρή ηλικία, τα αδέρφια μου είναι μεγαλύτερα και προλάβανε να πάνε διακοπές και να γνωρίσουν τον κόσμο. Εγώ τίποτα. Με τον εαυτό μου θυμώνω όχι με τα αδέρφια μου. Όσο ζούσε ο πατέρας μου είχαν την οικονομική δυνατότητα και κάνανε ταξίδια. Εγώ όμως δεν έχω κάνει κανένα ταξίδι. Δεν έχω πάει πουθενά. Μόνη μου ασχολία τα μαθήματα και η γυμναστική. Βγάζω όλη μου την ένταση με το τρέξιμο. Ναι με βοηθάει πολύ. Αλλά θα δώσω ένα τέλος σε όλο αυτό. Καιρός είναι να πιστέψω λίγο τον εαυτό μου. Και ταξίδια θα πάω, και τον κόσμο θα γνωρίσω και όλα θα τα κάνω. Θα βρω μια δουλειά παράλληλα με την σχολή μου και όλα θα πάνε κατ'ευχήν. Δεν θα αφήσω κανέναν να με σπιλώσει επειδή είμαι "22 χρονών και κάθομαι από τότε που γεννήθηκα στο σπίτι μου". Το έκανα για την οικογένεια μου. Δεν είναι ότι δεν ήθελα να φύγω. Προτίμησα όμως να μην τους επιβαρύνω οικονομικά μετά τον θάνατο του πατέρα μου γι αυτό κάθισα στα αυγά μου. Αυτή η μουρμούρα βλέπετε (είμαι από επαρχία) είναι που μου την δίνει στα νεύρα. "22 χρονών δεν έχει βρει μια δουλειά να βοηθήσει την οικογένεια του" κτλ. Τι σε νοιάζει εσένα μωρή μαλακισμένη; Δεν με σχολιάζει η ίδια μου η οικογένεια εσένα τι λόγος σου πέφτει; Με αρρωσταίνει αυτή η κατάσταση. Πιο μικρός όταν ήμουν μου άρεσε εδώ. Έλεγα δεν υπάρχει καλύτερο μέρος από τον τόσο σου. Τελικά υπάρχουν ωραιότερα μέρη από τον τόπο σου. Δεν λέω ότι θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Ούτε ονειρεύομαι να κάνω μεγάλη ζωή σε μεγαλούπολη. Ούτε καν. Απλά θα ήθελα να ζήσω κάπου αλλού. Ωραίες οι σπουδές και η ζωή που κάνω αλλά κάθε φορά που γυρνάω πίσω κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι δεν νιώθω ωραία. Γυρνάω πάλι στα ίδια. Σκέφτομαι να γραφτώ στο global citizen της Αiesec για εθελοντική εργασία. Οπουδήποτε κι αν είναι θα ήθελα να πάω και να δουλέψω. Τουλάχιστον εκεί θα έχω την δυνατότητα και κόσμο να γνωρίσω, να εργαστώ και να δω έναν καινούργιο τόπο. Το σκέφτομαι αρκετό καιρό τώρα. Και λέω να το κάνω. Δεν πειράζει ας χάσω 1,5 μήνα από τις σπουδές μου δεν θα χαθεί κι ο κόσμος αν κάνω ένα ταξίδι. Για το καλό μου θα είναι.