ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω περάσει δύσκολα στην ζωή μου. Ήμουν 5 χρόνια απομονωμένος. Δεν μιλούσα σε κανέναν παραμόνο στην οικογένεια μου. Η θλίψη μου με είχε κάνει να σέρνομαι στο πάτωμα. Κυριολεκτικά. Έψαχνα να βρω μια σανίδα σωτηρίας. Μάταια όμως. Παρέμενα με τις ώρες κλεισμένος στο δωμάτιο μου διαβάζοντας διάφορα βιβλία. Είχα τουλάχιστον μια ασχολία . Κάποια περίοδο πήγαινα τακτικά στην εκκλησσία. Κάθε Κυριακή βρισκόμουν εκεί. Κατά μια περίεργη φάση μου άρεσε. Την έβρισκα δεν ξέρω πως να το εξηγήσω διαφορετικά. Κάτι μέσα μου με τραβούσε να πάω εκεί να ακούσω τις ψαλμωδίες. Αφού να φανταστείτε το διάστημα που πήγαινα στην εκκλησία όλοι μου δίνανε μπράβο λες και έκανα κάποιο κατόρθωμα και με λέγανε πόσο καλό παιδί είμαι που πηγαίνω εκεί. Λες και η καλοσυνη φαίνεται από τις φορές που πήγαινα στην εκκλησία. Σταμάτησα όμως να πηγαίνω. Κουράστηκα. Εκεί που ήμουν το καλό παιδί μετατράπηκα σε ένα παλιάνθρωπο που δεν πατάει το πόδι του πια στην εκκλησία. Αδιαφορούσα για όλους αυτούς. Τους γύριζα την πλάτη μου. Αυτή ήταν η καλύτερη απάντηση γι όλους αυτούς. Μετά από αυτό το διάστημα άρχισε μια άλλη εμμονή. Η άθληση. Είναι μια εμμονή αλλά ευχάριστη εμμονή για μένα. Αυτή η ασχολία μπορώ να σας πω με βεβαίοτητα ότι δεν με κουράζει ποτέ. Κάθε μέρα, εδώ και ένα χρόνο, βγαίνω έξω για τρέξιμο μαζί με τον πιο καλό και πιστό μου φίλο, τον σκύλο μου. Κατά τις 6 το πρωί σηκώνομαι από το κρεβάτι και κάνω push ups. Είμαι φυσιολογικό αυτό; Εκεί που κοιμάμαι ανοίγω τα μάτια μου τεντώνομαι από το κρεβάτι σκύβω στο πάτωμα και κάνω push ups. Μετά βγαίνω έξω για τρέξιμο όπως είπα πριν και μετά πηγαίνω στην δουλειά μου. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Για 5 μήνες πριν βρω την δουλειά που είμαι τώρα πήγαινα 7 η ώρα το πρωί στο γυμναστήριο και ήτανε μέσα γεμάτο. Τότε είπα ότι μια χαρά και δεν έχω εγώ μόνο αυτήν την εμμονή με την γυμναστική. Γενικά αθλούμαι. Πηγαίνω κολυμβητήριο για ένα 2ωρο κάθε μέρα. Γεμίζει η μέρα μου. Δεν μπορώ στο σπίτι μένω μόνος μου και βαριέμαι. Χώρια που όταν γυρίζω μου έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις από τότε που ήμουν χάλια και στεναχωριέμαι. Όλα μου τα προβλήματα τα ακούει ο σκύλος μου. Τι ακούει κι αυτός ο δόλιος κάθε μέρα. Τον λατρέυω.Όσο για μένα είμαι μοναχικός άνθρωπος δεν έχω πολλούς φίλους γιατί οι περισσότεροι από τότε που άρχισα να αθλούμαι με πέρασαν για ψώνιο και σταμάτησαν να με κάνουν παρέα. Δεν κατάλαβα τι έκανα λάθος. Ήταν λάθος μου που ξεκίνησα να αθλούμαι; Ξέρανε πολύ καλά τι πέρασα και ότι έψαχνα τρόπους για να γεμίσω την μέρα μου. Όμως καλύτερα για μένα γιατί τέτοιους φίλους που έχουν ζήλια και φθόνο για τον άλλον δεν θέλω να έχω. Καλύτερα που ξεκόψαμε. Πλέον έχω 2-3 πολύ καλούς φίλους που με νοιάζονται και τους νοιάζομαι πραγματικά. Δεν έχουν ζήλια, φθόνο, κακία, εμπάθεια μέσα τους. Και αυτό είναι που με ευχαριστεί περισσότερο απ'όλα.