ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αλήθεια είναι πως από μικρή δεν είχα πραγματικούς φίλους. Από το νηπιαγωγείο ακόμα όλοι με κορόιδευαν. Στο Δημοτικό δείγμα με μια κοπέλα η οποία ήταν όπου φυσάει ο άνεμος και με εκμεταλλευόταν συνεχώς. Ίσως γι'αυτό νιώθω πάντα υπό στις σχέσεις. Οποιεσδήποτε σχέσεις. Κυρίως φιλικές όμως. Συνέχεια δίνω όσα έχω, κάνω στους άλλους όλα τα χατίρια και μετά για ποιο αντάλλαγμα; Για να με θυμούνται οπότε θέλουν χάρη; Όποτε χρειάζονται κάτι; Στην παρέα μου είμαστε πέντε άτομα. Τώρα πώς εγώ νιώθω ξεκομμένη από όλους δεν ξέρω. Δεν έκανα κάτι λάθος. Απλά δεν με θέλουν. Βγαίνουν και δεν μου λένε τίποτα. Κανονίζουν οι τέσσερις κι εμένα κουβέντα. Έρχονται αράζουν κάτω από το σπίτι μου και δεν μου λένε να κατέβω. Πέντε σκαλιά ειμαι. Πλέον η κοπέλα που ειμασταν πιο κοντά από όλους δεν φαίνεται να με υπολογίζει όπως πριν. Γενικά δεν με υπολογίζουν. Λες κι εγώ δεν ήμουν εκεί όλα αυτά τα χρόνια. Νιώθω τόσο μόνη. Δεν έχω κανέναν να μιλήσω και κάθομαι και γράφω μαλακιες στο ίντερνετ. Ποιον τον νοιάζει τώρα τι περνάω εγω; Εδώ τους "κολλητούς" μου δεν νοιάζει. Μισώ την μοναξιά. Μισώ να είμαι μόνη μου. Νιώθω ότι κανένας δεν είναι εδώ για μένα. Όπως παλιά. Κατέληξα πάλι στο ίδιο σημείο. Πάντα μόνη θα μένω στο τέλος. Προσπαθώ να αδιαφορισω αλλά δεν μπορώ. Με ενοχλεί αυτό που γίνεται. Που γινόταν και θα γίνεται. Δεν αντέχω άλλο...