ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνε δυο χρόνια που 'χω να σε δω. Για κάποιους, τα δυο χρόνια είναι δυο μήνες. Για άλλους πάλι, πολύ περισσότερο. Οι χτύποι του ρολογιού, σου υπενθυμίζουν πως ο χρόνος κυλά. Και προσπαθείς να τους συγχρονίσεις με τους χτύπους της καρδιάς σου με πολύ κόπο. Και τελικά συγχρονίζονται. Μα κάθε φορά που ακούς αυτό το τικ τακ, πονάς. Πονάς απλά. Βουβά. Μα τι σημασία έχει ο χρόνος τελικά; Θα σου πω εγώ. Καμία. Τουλάχιστον όχι γι αυτά που ένιωσες κάποτε. Ακόμη κι αν όλα μοιάζουν τόσο μακρινά. Ξεθωριασμένα. Τόσο ξεθωριασμένα που δε μπορείς να διακρίνεις πρόσωπο πια. Ένα πρόσωπο πίσω από μια οθόνη. Ώρες ξοδεμένες σε χρόνο παρελθοντικό. Και τόσο λίγες οι μέρες που ζήσαμε μαζί. Στιγμές με λαχτάρα, έρωτα και αποχωρισμό. Ακόμη και τώρα, τόσο καιρό μετά, τρέμω στην ιδέα πως δεν θα σε ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου. Και ξέρω πως αυτό είναι αλήθεια. Δυο χρόνια λοιπόν. Μέσα σε αυτά τα δυο χρόνια άλλαξαν πολλά. Βρήκα δουλειά. Ξεκίνησα γυμναστήριο και διεκδίκησα πράγματα. Ακόμη είμαι έτοιμη να έρθω αντιμέτωπη με τους φόβους μου. Δε βγαίνω σχεδόν καθόλου όμως. Και είναι σκληρή η μοναξιά. Αλήθεια είναι. Νιώθω πως δε με ακούει πια ούτε Θεός, ούτε άνθρωπος. Δεν υπάρχει κανείς. Σε λίγες μέρες είναι και η γιορτή σου. Και κάπου εκεί μακριά, υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν σε ξεχνά. Φαντάσου όμως πόσοι άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας, οι οποίοι δεν έπαιξαν κανένα ρόλο. Δεν αποτελούν καν ανάμνηση. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν είμαι κι εγώ για σένα. Μα δεν έχει σημασία. Γιατί ο έρωτας δεν έχει να κάνει με το αν νιώθει το ίδιο ο άλλος με σένα, αλλά η αντανάκλαση του είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.